นางบำเรอของท่านลุงโจว

นางเป็นเด็กเร่ร่อน ต้องขโมยแม้กระทั่งของกินเพื่อประทังชีวิต เขาเป็นคนที่มอบชีวิตใหม่ให้กับนาง จูอี้ซินเรียกเขาว่าท่านลุง
จูอี้ซินดูแลรับใช้เขาและบุตรชายตัวน้อยด้วยความรักทั้งหมดที่นางมี แต่สิ่งที่นางได้จากเขาคือตำแหน่งนางบำเรอ
……………………….
โจวฉีหมิงชะงักไปกับการที่เสียมารยาทเข้ามาโดยไม่บอกกล่าว แม้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เคยเห็นแต่ภาพตรงหน้านั้นคือประติมากรรมชั้นเลิศ ผิวของนางขาวลออดุจหิมะแรกเหมันต์
นางกระตุกผ้าผืนบางที่แขวนไว้บนราวไม้ไผ่ใกล้มือมาปิดปทุมคู่งามไว้แต่ก็สายไปแล้วเพราะเขาเห็นจนหมดสิ้น
ชายหนุ่มก้าวเข้าหานางราวราชสีห์เดินเข้าหาสัตว์ตัวน้อยที่กำลังสั่นเทา
‘ท่านลุงโปรดออกไปก่อน ข้าต้องแต่งตัว’
โจวฉีหมิงหย่อนกายลงนั่งที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง คล้ายกำลังคุยกับสหายเก่า ไม่ได้สำเหนียกเลยว่าเป็นการไม่เหมาะสมอย่างยิ่ง
นางยังคงเปลือยกาย ผ้าบางผืนยาวที่นางหยิบมาปิดกายนั้นราวกับดอกไม้เล็กๆ ที่วางบนถ้วยไม่ได้ปกคลุมอันใดได้ทั้งสิ้น
‘ท่านไม่มีสิทธิ์เข้ามาที่นี่’ เขาไม่ไว้หน้านางแม้แต่น้อย นางมีสภาพเช่นนี้ย่อมต้องอับอาย
ถึงเขากับนางจะเคยมีสัมพันธ์กันมาก่อน แต่ก็ใช่ว่านางจะหน้าหนาถึงขั้นเปลือยกายต่อหน้าเขาโดยไม่คิดอะไร นางไม่ใช่หญิงคณิกา
‘ในเมื่อเจ้าเป็นนางบำเรอของข้าแล้ว ข้าย่อมมีสิทธิ์’