กลิ่นมะลิยวนใจ

"ไง นา โทรถามโรงพยาบาลหรือยัง มีคนไข้หลุดออกมามั้ย" อาทรขับรถกลับไปที่บริษัทตรงไปหารัตนาทันที
มะลินั่งเหม่อลอยอยู่ที่ห้องรับแขกซึ่งเป็นห้องกระจกใส มองทะลุเข้าไปเห็นได้เลยว่าหล่อนกำลังทำอะไร
"ก็ถามไปสองสามที่ที่คิดว่าใกล้ที่สุด แต่ก็..." หญิงสาวส่ายหน้า "พี่อาร์ทก็เอากลับบ้านไปเลี้ยงเลยละกัน เห็นบ่นอยากมีสาวสวยๆ ไปช่วยหุงข้าวอยู่นี่"
"เฮ้ย! บ้าเหรอนา เมียก็ไม่ใช่ น้องก็ไม่ใช่ แฟนยิ่งไม่ใช่ พี่จะเอาไปทำแป๊ะอะไรล่ะ"
"เอ้า! ก็พี่เป็นคนเจอแล้วก็มาฝากนา ตอนนี้นาก็จะเลิกงานแล้ว จะหมดเวลารับฝากแล้วนะ พี่เอาคืนไปเลยเหอะ นาไม่รู้ด้วยแล้ว จะเอาไปไว้ไหนก็แล้วแต่พี่เลย"
รัตนาพูดอย่างนั้นก็ไม่ผิด แต่มันทำให้เขานึกสงสารหล่อนขึ้นมาจับใจ มะลิโวยวายในทีแรก ทว่าตอนนี้กลับนิ่งเงียบไม่พูดไม่จาน่าสงสาร 'จะเอาไปไว้ไหนก็แล้วแต่พี่เลย' คำพูดที่ปัดออกให้พ้นตัวก็ช่างฟังดูใจจืดใจดำเหลือเกินในความคิดของชายหนุ่ม
"อืม" ...เอาก็เอาวะ เขาคิดในใจ บางทีอาจเป็นพรหมลิขิตก็ได้มั้งที่เขาต้องมาพบหล่อน ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว เอาไปช่วยหุงข้าวที่บ้านตามที่รัตนาบอกไปพลางๆ ก่อนก็ได้