ดาวดิน

ศิลาไม่ต้องการพาตัวเข้าไปพัวพันกับครอบครัวของสุภาพบุรุษชราผู้มั่งคั่ง ประการสำคัญก็คือ เขากลัวการถูกมองอย่างไม่เชื่อ ‘ภูมิ’
ในเมื่อเขาเป็นเพียงนายแพทย์ศิลา กิติยานุเคราะห์ เด็กกำพร้าคนหนึ่งซึ่งเติบโตขึ้นมาด้วยการโอบอุ้มอุปการะเลี้ยงดูของคุณแก้ว กิติยา

“ท่านเจ้าคุณมีพระคุณแก่พวกเรามาก แม่อยากให้ศิลาไปเป็นหมอประจำตัวของท่านชั่วคราวจ้ะ”
“ถ้าคุณแม่ต้องการเช่นนั้น ผมก็ไม่ขัดข้อง” เขาบอกเสียงอ่อนโยน
“แม่ขอบใจศิลามาก” ท่านกล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้มพลางเอื้อมมือไปหยิบนามบัตรบนโต๊ะข้างท่านส่งให้เขา
“มะรืนนี้ตอนสิบโมงศิลาลองไป ‘คนึงหา’ ของท่านเจ้าคุณพิทักษ์ดูซิลูก คุณวรุณสิริหลานสาวท่านให้นามบัตรแม่ไว้ เพื่อศิลาจะได้ไปพบเธอ”
“ครับ” เขารับคำ พยายามให้เสียงเป็นปกติและเอื้อมมือออกไปรับนามบัตรแผ่นน้อยมาถือไว้ด้วยกิริยาทะนุถนอมเป็นพิเศษเพราะคำว่า ‘วรุณสิริ’
“วรุณสิริ รจเรข”
ศิลาท่องทวนชื่อของสตรีเจ้าของนามบัตร ดวงตาคมซึ่งระคนเศร้าของเขาเป็นประกายวูบวาบ เมื่อเขาเข้ามาอยู่ภายในห้องพักส่วนตัว
“วรุณสิริ...มะรืนผมก็จะได้พบคุณอีก หลังจากที่เราไม่ได้พบกันถึงห้าปีเต็ม ห้าปีที่ผมไม่เคยลืมเด็กผู้หญิงผู้มีจิตใจงดงาม แต่คุณจะจำผมได้หรือเปล่าหนอ”