แค้นรักสวาทลวง

“อย่าอวดดีกับผม”
สิ้นคำสั่งที่เอ่ยออกมา ทำให้ร่างเล็กถึงกับกัดฟันแน่นด้วยความโกรธ ฝ่ามือน้อยออกแรงผลักร่างสูงใหญ่อย่างเต็มกำลัง เมื่อหลุดออกมาจากอ้อมกอดของเอริคได้ อัยย์ญาดาก็ฟาดฝ่ามือใส่เขาอย่างเต็มแรงด้วยความโกรธกรุ่น
เพี๊ยะ!...
“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน”
ความโมโหที่มีสะสมอยู่มากทำให้หญิงสาวทำอะไรลงไปโดยไม่ได้คิดไตร่ตรอง แม้ว่าชายหนุ่มจะเป็นถึงผู้บริหารระดับสูง ในขณะที่เธอเป็นแค่พนักงานฝึกหัดที่ยังไม่ผ่านการทดลองงาน แต่ก็สมควรอย่างยิ่งแล้วที่คนห่ามหื่นอย่างเขาจะโดนแบบนี้

เอริคหันกลับมาอย่างเอาเรื่อง กรามแกร่งขบกันแน่นจนเป็นสันนูน และไวเท่าความคิดเขาช้อนอุ้มร่างเล็กขึ้นมาอยู่ในวงแขน พร้อมกับเดินไปที่โซฟารับแขกตัวใหญ่อย่างไม่สนใจแรงดิ้นรนขัดขืน และน้ำส้มที่หญิงสาวถืออยู่ในมือจะเลอะเทอะเปรอะเปื้อนใส่ทั้งเขาและเธอ
“อย่าตบผมเป็นครั้งที่สอง เพราะนี่เป็นการเตือนคุณให้สำนึกตัวเองเอาไว้” ชายหนุ่มสั่งน้ำเสียงเฉียบขาด
“ปล่อยฉันนะ! ฉันไปทำอะไรให้คุณถึงต้องมาพูดจาหาเรื่องฉันไม่หยุดไม่หย่อนแบบนี้…”
เสียงใสตะโกนว่ากล่าวเขาอย่างหมดสิ้นความอดทน ดวงตางดงามเปล่งประกายมองเขาอย่างตัดพ้อต่อว่า
นักธุรกิจหนุ่มรูปหล่อวางหญิงสาวลงบนความนุ่มของโซฟาตัวใหญ่ไม่เบามือนัก ก่อนร่างสูงจะทาบทับตามลงมา จนคนใต้ร่างเกิดอาการหวาดกลัว ความจริงเขาน่าจะโยนเธอลงกับพื้นให้เจ็บจุกจนพูดไม่ออก เพราะการได้รับบาดเจ็บแต่เพียงภายนอกไม่นานก็จางหายไป แต่ความเจ็บปวดที่หยั่งรากฝังลึกลงไปในก้นบึ้งของจิตใจ มันช่างเย็นเกินกว่าจะเยียวยาให้หายดีโดยเร็ว จนกลับมายืนหยัดสู้กับความจริงได้อีกครั้ง…แน่นอนว่า ‘เวลา’ จะทำให้เราผ่านพ้นเรื่องราวเลวร้ายทุกอย่างไปได้
อัยย์ญาดารู้สึกมึนงงอย่างจับต้นชนปลายไม่ถูก หญิงสาวรู้จักชายหนุ่มจากทุกคนในครอบครัวของเขา แต่เธอก็ไม่สามารถคาดเดาได้ว่าเอริคไม่พอใจเธอด้วยเรื่องอะไร?
“ผมขอถามหน่อยเถอะว่าที่คุณสั่นระริกนี่เพราะความกลัวจนหน้าตาตื่นตระหนก หรือความจริงที่คุณสั่นระริกเป็นเพราะได้เข้าใกล้ได้สัมผัสผู้ชายอย่างผมกันแน่ อัยย์ญาดา” น้ำเสียงราบเรียบจ้องมองความงดงามของหญิงสาวที่อยู่ในแนวขนานเดียวกันอย่างเคลิบเคลิ้ม
“ผู้ชายอย่างคุณมันช่างเฮงซวยที่สุด”
“อย่าปากดี และอย่าคิดว่าการกระทำที่เกิดขึ้นเมื่อกี้เป็นเพราะผมพิศวาสคุณ ซึ่งความจริงแล้วคุณเป็นผู้หญิงที่น่าสะอิดสะเอียดที่สุดเท่าที่ผมเคยพบเคยเจอมาทั้งชีวิต”