เจ้าชายของมารตี

“เฮ่อ... เกิดเรื่องแบบนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่กันแล้วนะ คุณนี่ไม่เคยระวังตัวเลยจริงๆ ให้ตายเถอะ”

นาวาซมองดูขนตายาวงอนเป็นแพของมารตี พวงแก้มสีแดงสุกปลั่ง ไล่มาจนริมฝีปากสีชมพูเรื่อ ตอนนี้ต่อให้วงออเครสต้าทั้งวงมาเล่นอยู่ในห้อง ก็ไม่อาจจะกลบเสียงหัวใจของเขาที่เต้นอยู่ ณ ขณะนี้ได้ จะมีใครรู้บ้างว่า การรอคอยมันทรมานขนาดไหน และความเสียใจที่เขามี ใครที่ไหนเลยจะรับรู้ได้ โดยเฉพาะ ถ้าคนๆนั้นเป็นคนเดียวกันกับที่เขาโหยหาอยากเจอ และเป็นคนที่ทำให้หัวใจของเขาสลายด้วยเช่นกัน หากเลือกไม่ได้ระหว่างจะรักหรือจะเกลียด จะมีใครบอกเขาได้บ้างว่า ยังมีทางเลือกไหนเหลือไว้ให้เขาอีก

“...เอ็มม่า”

นาวาซเรียกชื่อนั้นอย่างคุ้นเคย ก่อนจะยกตัวขึ้นเอื้อมมือไปคร่อมร่างของมารตี แล้วโน้มใบหน้าไปหา เป้าหมายของเขา คือริมฝีปากบางที่ขยับยิ้มอยู่