บ่วงรักเจ้าบ่าวจำยอม

ความรู้สึกแรกเมื่อรู้ว่าต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่ตนไม่ได้เลือกเองโลกอาจไม่ถึงกับถล่ม แต่ทว่าความสุขในฐานะหนุ่มโสดก็โบยบินจากเขานับแต่นาทีนั้น ยิ่งเจ้าสาวที่เขาจำต้องเข้าประตูวิวาห์ด้วยมาในสภาพคนพิการบนรถเข็น

<>

“ชาดารู้มั้ยว่าวันนี้ก่อนจะกลับเข้าบ้านพี่ไปที่ไหนมา”
ตติยะเริ่มต้นประโยคด้วยคำถาม พยายามบังคับน้ำเสียงให้ราบเรียบ
“จะไปรู้หรือคะ”
กุลชาดาคิดว่าเขาถามอะไรแปลกๆ
ตติยะมองภรรยานิ่งอยู่ราวหนึ่งนาทีเต็ม พยายามผ่อนลมหายใจเข้าออกช้าๆ เพื่อลดแรงโมโหที่อัดแน่นพร้อมจะระเบิดตูมตาม
“พี่ไปที่โรงพยาบาลมา”
เขาเอ่ยชื่อโรงพยาบาลที่กุลชาดาเคยไปเข้ารักษาตัว เมื่อครั้งที่หล่อนประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อปีก่อน
“รู้มั้ยว่าพี่ไปทำไม แล้วได้พบกับใครที่นั่น”
เสียงตติยะยังราบเรียบ แต่เป็นความราบเรียบก่อนมรสุมจะตามมา สังเกตจากแววตาเป็นประกายวาบวับที่มองมาเหมือนจะตรึงไม่ให้หล่อนหลบ
กุลชาดาส่ายหน้า พูดไม่ออก ความจริงหล่อนกำลังคอแห้งผากต่างหากล่ะ
“นายแพทย์ บรรจบ สิริมาศ”
เขาบอกเสียเลย
“หมอที่เคยทำการรักษาชาดาเมื่อครั้งที่ชาดาประสบเหตุบาดเจ็บหนักจนทำให้กลายมาเป็นผู้หญิงลวงโลกอยู่ทุกวันนี้ไงล่ะ”