แค้นนี้ มิอาจลืม

นับเป็นความโชคดีที่นางเกิดมางามรูปโฉม จึงเป็นที่มาของการเป็นที่รัก แต่ถ้าจะนับว่าเป็นความโชคร้ายก็นับได้เช่นเดียวกัน เพราะความงามตามรูปโฉมนั้น ไม่ได้นำพามาแค่ความรัก แต่หากยังนำพามาซึ่งความใคร่อีกด้วย

ซิ่วเหมยในวัยสาวเป็นที่หมายปองของเหล่าบุรุษ และด้วยความที่เกิดในครอบครัวยากจน นางผู้เป็นบุตรเพียงคนเดียว นางคนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยยกระดับความเป็นอยู่ให้กับบิดาและมารดาได้ด้วยการออกเรือนกับสามีที่มีฐานะร่ำรวย … แต่สิ่งนี้หาใช่ความต้องการของนางไม่



ซิ่วเหมยถูกบิดาและมารดาบังคับให้ออกเรือน นางไร้ทางเลือก คำว่าอกตัญญูค้ำคอนางอยู่

ทำเพื่อบิดามารดา หาทำเพื่อใครอื่น ไยเจ้าคิดเนรคุณเช่นนี้ ทั้งคู่ตำหนินางอย่างรุนแรง

เมื่อไม่มีทางให้เลือก จึงมีแค่คิดจะอยู่ หรือไม่ก็ขอตาย



ความตายไม่ใช่สิ่งที่นางกลัว เช่นไรในวันหนึ่ง ทุกๆ คนก็ย่อมต้องตาย ไยต้องกลัวที่จะตายด้วย แต่การตายก็ไม่ได้เกิดประโยชน์อันใดกับบิดาและมารดา นางจึงเลือกที่จะยอมออกเรือน เพื่อยกระดับฐานะความเป็นอยู่ให้กับบิดาและมารดา … ถือเป็นการตอบแทนคุณ

ครั้งนี้ครั้งเดียว บุญคุณต่อการเลี้ยงดูจนเติบใหญ่ก็ถูกหักล้างทางจิตใจจนสิ้น

ไม่มีอีกแล้วที่นางจะเรียกทั้งสองว่าบิดาและมารดา



สามีของนางเป็นคุณชายที่มีรูปโฉมงาม แต่ว่าจิตใจผิดปกติ เขาเป็นพี่ใหญ่ ภายในบ้านมีน้องชายอีกสาม รวมกันเป็นสี่ บิดาและมารดาของเขาป่วยตายไปเมื่อเดือนก่อน

พอบิดามารดาของเขาตาย ความร้ายกาจผิดแผกจากปกติก็แสดงออกมา นางที่เพิ่งจะแต่งกับสามีมาได้เดือนกว่าๆ จึงต้องรับเคราะห์กรรมในการนี้ … ซึ่งนานเป็นเดือนมาแล้ว

กรรมที่บิดามารดาของซิ่วเหมยเป็นผู้ยัดเยียดให้ ส่วนนางนั้นเป็นผู้ที่รับผลกรรม … นี่คือผลจากความกตัญญูต่อบิดามารดาที่นางเลือกเอง



เฉียงเตอะ ชายหนุ่มมากด้วยกำลังแต่ยากไร้ซึ่งเงินทอง เขาแอบรักซิ่วเหมยมาอย่างเนิ่นนาน ยังคงเฝ้าคิดถึงแต่นาง แม้ว่านางจะออกเรือนไปเดือนกว่าๆ ได้แล้ว ก็มิเคยลืม

เฉียงเตอะรู้จักกับซิ่วเหมยมาตั้งแต่วัยเด็ก ความงามของนางสะกดให้เขาหลงรัก แอบรัก … นับจากกาลนั้น จนกาลนี้ เขาก็ยังคงเก็บซ่อนความรู้สึกนี้ไว้ภายใน ไม่เคยได้บอกออกไปให้นางได้รับรู้

“ซิ่วเหมย ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน” เฉียงเตอะรำพึงรำพันถึงนางท่ามกลางแสงจันทรา



ซิ่วเหมยร้องครางในความสลัวที่ตรงมุมห้อง

แสงจันทรามิอาจสาดส่องเข้ามาภายใน เพราะสามีผู้บ้าตัณหาปิดประตูหน้าต่างจนหมดสิ้น

เมื่อตะเกียงถูกดับ ภายในห้องจึงมืดมิด

“โอ๊ยยยยยย …. โอ๊ยยยยยย …. โอ๊ยยยย ….” เสียงร้องของความเจ็บปวดที่ซิ่วเหมยกำลังได้รับดังขึ้น ซึ่งยาวนานต่อเนื่องตลอดชั่วค่ำคืน



…