ระบำมัจจุราช

“ไม่ยอมนะ! ร่างถูกเผาไปแล้วจะทำยังไงดี ฉันจะเป็นวิญญาณเร่ร่อน ลุงยมทูตต้องช่วยฉันด้วย...ไม่เอานะ วรรณไม่เป็นผีเร่ร่อน เป็นความผิดของลุงยมทูต...ถ้าวรรณต้องเป็นวิญญาณเร่ร่อน จะต้องฟ้องท่านพญามัจจุราช”

“จิตใจที่มันมีแต่ความเคียดแค้นน่ะ ไม่ใช่สิ่งดีเลยวะ รังแต่จะทำให้เจ้าของหาความเป็นสุขไม่ได้เมื่อเกิดเป็นคนแล้วหมั่นทำกรรมดีเถอะ กรรมดีจะช่วยให้เกิดแสงสว่างแห่งชีวิตของคนผู้นั้นในภพชาติต่อไป...เจ้าอยากรู้จริงๆ ว่าใครทำร้ายเจ้าใช่ไหม”

ท่านยมทูตพูดราวกับมานั่งอยู่กลางใจของวรรณภามาศ ซึ่งอีกฝ่ายพยักหน้าหงึกๆ

“มันค้างคาใจน่ะลุงยมทูต ถ้าไม่ใช่พี่อินธรเป็นคนทำแล้วใครกันล่ะจ๊ะ”

“ถึงรู้ก็ไม่ทำให้เป็นสุข นอกจากนึกถึงการแก้แค้น สัญญาได้ไหมว่าถ้ารู้ว่าเป็นใคร เจ้าจะอโหสิ ไม่ไปยุ่งกับเขา ปล่อยให้เค้ารับกรรมของเค้าเอง”

“คนทำผิดจะปล่อยให้ลอยนวลหรือลุงยมทูต...”