ท่านอ๋องมิใช่เราหย่ากันแล้วหรอกหรือเล่มที่4(เล่มจบ)

"เอาละ...เสี่ยวเตี๋ย สืออี...พวกเราได้เวลาไปเล่นสนุกกันแล้ว"
หลังจากเรียกวิญญาณของภรรยาหลวงเช่นองค์หญิงพัดเหล็กมาประทับร่างสำเร็จคราวนี้นางก็ได้เวลาไปพาบิดาของเสี่ยวหลิวโป (เจ้าหัวไชเท้าน้อย) กลับมาอาบน้ำถูหลังและนวดเท้านวดน่องให้นางก่อนเข้านอนได้แล้ว ซึ่งไยจึงต้องเป็นเวลาเช่นนี้ก็เพราะนางและหานไท่หมิงรู้อนาคตนั่นเองถึงจะไม่ทั้งหมดเพราะเหมือนหลายสิ่งจะเปลี่ยนไปไม่น้อยแต่ก็พอจะได้แก้ไขเหตุการณ์ร้ายที่จะบังเกิดขึ้นอยู่บ้างถึงผลที่ได้อาจไม่สำเร็จแต่มันต้องลองเสี่ยงดูมิใช่หรือไรเล่า?
...หึ...หึ...หึ...อย่าให้เสี่ยวปิงได้ร้ายนะไทเฮา...
"ห๊า...ชินหวางเฟยทรงกล่าวว่าอันใดนะเพคะ?...ก็เมื่อช่วงสายทรงยังกล่าวว่ามิได้ขึ้งโกรธอันใดชินหวางสักเพียงนิดนี่เพคะ"
เสี่ยวเตี๋ยผู้ไม่รู้กาลใดทั้งสิ้นเช่นสืออีนางถึงกับดวงตาเหลือกลานเมื่อเห็นคนท้องเริ่มนูนเด่นกำลังกระทำกิริยาขึงขังพร้อมจะไป'ถลกหนังศีรษะ'ของผู้ใดไปมิได้นอกจาก...ชินหวางหานไท่หมิงและพระชายาสามที่คาดว่าบัดนี้คงใกล้เวลาเข้าหอกันแล้วเป็นแน่...
"ข้าเป็นคนท้องอ่อนๆ อารมณ์ไม่แน่นอนบัดนี้รู้สึกอยากตบภรรยาน้อยก็จะไปตบ เจ้ามีปัญหาหรือเสี่ยวเตี๋ย?"
สืออีนั้นแทบเก็บอารมณ์อยากหัวเราะแทบไม่ไหวกับกิริยาสมจริงจ้างสองอีแปะเล่นใหญ่เสียล้านตำลึงทองของคนตัวอวบแต่ครรภ์ยังไม่โตพอจะมองออกว่านางท้องอยู่เสียยิ่งนัก
"ไปกันเถิดสืออีเจ่เจ๊ ราตรีนี้หากเปิ่นหวางเฟยมิได้ถลกหนังศีรษะเจ้าปีศาจกระทิงเฒ่ามากราคะให้สาแก่ใจเกรงว่าอาจจะนอนหลับไปสนิทยิ่งไม่ได้ไปทำความรู้จักกับนางภรรยาน้อยไร้ยางอายด้วยแล้วกลัวว่าในมื้อดึกอาจจะไม่เจริญอาหารเอาได้ หึย...เปิ่นหวางเฟยคันมือคันเท้ายิ่งนัก!"
...นี่ชินหวางเฟยทรงไปกินสิ่งใดผิดสำแดงมากันเล่า?...
...........................................................................................
พบกับเล่มจบบทสรุปแห่งด่านเคราะห์ของเสี่ยวปิงกับหมิงเกอกันจร้า เป็นแนวเมากาวหากผิดพลาดไปไรต์พลอยขอกราบแทบตักนะคะ^^