ม่านรักซามูไร

บรรยากาศที่อบอวลไปด้วยกลิ่นเหงื่อและความร้อนอบอ้าวจากการฝึกทักษะดาบของตระกูลซามูไรที่หลงเหลืออยู่เพียงไม่กี่ตระกูลในประเทศ

ให้ตายสิ! เป็นแค่มดตัวหนึ่งในบ้านนี้ ทำไมยังต้องให้มาตรากตรำฝึกไอ้ดาบนี่ด้วย

ฉับ!

ร่างบางในชุดซ้อมดาบสวมเสื้อกิสีขาวและฮากามะสีกรมท่าเก็บโลหะคมวับเข้าไปในฝัก แต่เพียงเสี้ยววินาทีกลับถูกเงาดำวูบไหวเข้าประชิดตัว ดันร่างของเขาติดกับผนังห้องที่บุด้วยกระดาษสาตามสไตล์บ้านญี่ปุ่นโบราณ

ชิ้ง! ดาบถูกชักออกจากฝักได้เพียงครึ่ง

“คิดถึงจังเลย” เสียงนุ่มทุ้มเจ้าของเงาดำเอ่ยข้างหู ใบหน้าถูกคลุมปิดด้วยผ้าสีดำมิดชิด

“คุณ! ถอยไปถ้าไม่อยากให้คมดาบนี่บั่นคอขาดตาย” ไวท์ขู่เสียงเข้ม แม้ว่าจะจำน้ำเสียงและกลิ่นฟีโรโมนอัลฟ่าของอีกฝ่ายได้ก็ตาม แต่กระนั้นร่างสูงในชุดดำกลับหัวเราะเบาๆ อย่างเอ็นดูคำขู่ ถึงแม้จะมีโลหะคมพาดกั้นอยู่ที่ลำคอของตัวเอง

“ใจร้ายกับผมจังเลยไวท์” สายหมอกพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อแกมหยอกเย้า
“คุณมาที่นี่ทำไม เดี๋ยวก็มีคนมาเห็นหรอก” ไวท์มองผ่านบ่าของสายหมอกไปยังประตูทางเข้าโรงซ้อมดาบ
“ถ้ามีคนเห็น ก็เสียชื่อโตเรียวของตระกูลนินจาหมดสิ” สายหมอกบอกเสียงนุ่ม
“แต่ถ้าคุณรอดออกไปได้ ก็เสียชื่อคนของตระกูลซามูไรเหมือนกัน!”

จุ๊บ!

"แต่ดาบของคุณ ไม่ไวเท่าจูบของผมนะ"
"ไอ้!"
"หลับฝันดีครับที่รัก"
"ที่รักพ่อง!"