รักเธอนะยัยมนุษย์ต่างดาว

วันนี้เป็นวันที่ผมตั้งใจจะเล่าเรื่องแอลลี่ให้กับทุกคนฟัง วันที่ทั้งสองอารมณ์ดีแบบนี้ เล่าอะไรก็สนุก เพราะพวกเขาทั้งสองนอกจากชอบตั้งใจฟังเรื่องที่ผมเล่าแล้ว พวกเขายังชอบเล่าเรื่องตลกๆที่พบเจอของตัวเองเมื่อครั้งยังเป็นเด็กให้ผมฟังอีกต่างหาก ครั้งนี้เมื่อผมเล่าเรื่องของแอลลี่ นับตั้งแต่วันที่ผมไปแอบเห็นที่ลานว่างริมน้ำ จนกระทั่งได้เจอเธอ
“แม่กับพ่อรู้มั๊ยครับ น้ำตาของแอลลี่นี่แบบสีฟ้าใสปิ๊งเลย”
“สีฟ้า”
“ใช่ครับมันเป็นสีฟ้าใส แต่พอหล่นพื้นแล้วมันจะกลายเป็นน้ำสีใส เหมือนกับน้ำตาหรือน้ำดื่มทั่วไปนี่แหละครับ”
แม่ฟังแล้วดูเธอจะเชื่อผมทุกอย่าง แต่พ่อบอกว่าเขาไม่ถึงกับเชื่อผมซะทีเดียว
“พ่อไม่ได้ว่าเราจะโกหกหรอกนะ ปุ๊เป็นเด็กไม่ชอบโกหกพ่อมั่นใจ แต่พ่อสงสัยลูกอาจจะดูผิดไปรึเปล่า”
ผมลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารไปหยิบลูกไข่สีฟ้าให้พ่อกับแม่ดู ก่อนบอกว่าสิ่งนี้คือของประจำตัวของแอลลี่ เธอกำลังตามหามันอยู่ แต่ผมยังไม่บอกเธอ
“ทำไมลูกไม่คืนเธอไปล่ะ”
“มันสวยดี ผมอยากเก็บมันไว้ ผมว่าของเล่นแค่นี้แอลลี่คงให้ผมได้อยู่แล้วล่ะ ก็ผมออกจะเป็นเพื่อนที่ดีของเธอขนาดนี้”