ยัยตัวเล็กคนนี้เป็นของ(พวก)ผม

เธอ..ไม่คิดเลยว่า การที่รถเสียจะเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวที่ทำให้ต้องมาเสียเวิอร์จิ้น ให้กับผู้ชายที่เธอไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้า.......


อยากจะร้องกรี๊ดดดดให้ดังๆ แต่กลับร้องไม่ออก เพราะไม่เคยเลยสักครั้งที่เธอจะหงุดหงิดขนาดนี้

ไม่ได้จะร้องกรี๊ดโวยวายเหมือนคนนิสัยเสียไม่ได้ ไม่อย่างนั้นตอนนอน แม่ครูคงได้ตามเอาไม้เรียวมาตีถึงในฝัน แต่ไม่ต้องถึงเรื่องนี้ แค่เรื่องที่เธอนอนกับผู้ชาย แม่ครูคงโวยวายอยู่ที่ไหนสักแห่งบนสววรค์ เธออยากจะร้องให้ ชีวิตเธอกำลังไปได้สวยแล้วแท้ๆทำไมกันนะ แค่เป็นเด็กกำพร้าที่ถูกเอามาทิ้งมันยังไม่พอใช่ไหม พระเจ้าถึงได้ส่งยมทูต2คนมาในชีวิตของฉันนนนน

.....ใช่2คน!!!

ไม่พอยังต้องมาเสียใจเพราะคนใจร้ายทั้งสองคนอีก มันไม่ยุติธรรมกับเธอเลยสักนิด


แขนเล็กถูกกระชากโดยใครบางคน ซึ่งเธอไม่อยากเฆ็นหน้า แต่ชายหนุ่มก็ยังคอยมาวนเวียนในชีวิตของเธอทั้งที่เธอกับเขาจบกันไปแล้ว ไหนจะคู่หมั้นของพวกเขาที่ประกาศออกสื่อถึงขนาดนี้ ยังจะให้เธอหวังอะไรได้อีก!

"จำหน้าผัวตัวเองไม่ได้รึไง"

"เราจบกันไปแล้ว ฉันไม่อยากเห็นหน้าพวกคุณอีก กลับไปหาคู่หมุ้นของคุณโน้น"

"ไม่กลับ"อีกคนพูดออกมาแบบมึนๆทั้งที่สีหน้าไม่เปลี่ยน ปากสวยขมุบขมิบด่าคนหน้าด้านอยู่ในใจ เธอไม่อยากเจอพวกเขาอีกแล้วพวกเขาเป็นบ้าอะไร มาตามตอแยเธออยู่ได้...น่ารำคาญ