เหลี่ยมรักเล่ห์ทราย P.S.Love I (หนังสือเสียง)

“คุณว่ามันเป็นเรื่องน่าอายไหม ที่ผู้ชายคนหนึ่งรู้ว่าตัวเองเป็นหมัน”
“เป็นหมัน!”
เสียงแหบแห้งเพราะโดนพิษไข้เล่นงานอุทานออกมาเสียงดังเท่าที่จะดังได้ หญิงสาวยันตัวลุกขึ้นนั่งจ้องหน้าเขาหน้าตื่น
เขาแข็งแรง แข็งแกร่ง สมบูรณ์ไปหมดทุกสัดส่วน และเขาก็เป็นผู้ชายที่มีใบหน้าหล่อเหลาและรูปร่างสวยงามมาก
แต่พระเจ้า!
เขาบอกว่าเขาเป็นหมัน หมายความว่าจะไม่ใครสามารถสืบต่อกรรมพันธุ์แสนเพอร์เฟกต์นี้ได้อีกต่อไปแม้กระทั่งลูกของเธอ ที่เธออุตส่าห์หมายหมั้นปั้นมือและเลือกเฟ้นมาแล้วเป็นอย่างดีว่าจะต้องเป็นเขา
“อย่ามองผมแบบนี้ แล้วก็ไม่ต้องสงสารผมด้วย”
ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจในยามจ้องมองทำให้ชายหนุ่มต้องเอาตัวหญิงสาวลงนอนพิงอกกว้างอีกครั้ง
“ทำไมคะ”
“ที่ผมเป็นหมันน่ะเหรอ”
“ค่ะ”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน อาจจะเป็นเพราะผมเคยประสบอุบัติเหตุก็เป็นได้”
“คุณพูดเหมือนไม่มั่นใจ” หญิงสาวท้วง
“แล้วใครเป็นคนบอกคุณคะ”
“ผมถูกภรรยาขอหย่าเพราะว่าไม่สามารถมีลูกได้ และหมอก็ยืนยันแบบนั้น”
“คุณแต่งงานแล้ว”
“เคยแต่ง แต่ตอนนี้เราหย่ากันแล้ว” ชารีฟบอกไม่เดือดร้อน
“เพราะว่าคุณไม่สามารถมีลูกได้แค่นั้นเองเหรอคะ”
ชาลินีเหมือนจะลืมเรื่องของตัวเองไปชั่วคราว เมื่อรู้เรื่องของเขา
เขาถามว่าน่าอายไหม สำหรับเธอมันไม่ใช่เรื่องน่าอายเลย แต่น่าสงสารมากกว่า
ผู้ชายที่เพียบพร้อมเพอร์เฟกต์ขนาดนี้ ถูกภรรยาขอหย่าเพียงเพราะว่าไม่สามารถมีลูกได้ แล้วแบบนี้จะเรียกว่าความรักและการร่วมชีวิตได้อย่างไร
“เพราะแบบนี้ผมถึงบอกว่า คุณสบายใจได้ คุณไม่มีทางท้องแน่นอน”
เขาย้ำถึงความเป็นจริง โดยไม่เห็นว่าหญิงสาวหน้าซีดเพียงใด เมื่อได้ยินคำยืนยันจากปากของเขา
ไม่มีอะไรให้สงสัยอีกต่อไป...เธอเสียตัวฟรีแน่แล้ว!!