Out of control 4 ตอนราชวงศ์ (เล่มจบ)

“อือ..ผมไม่ได้ดื้อ..ปล่อยเลยนะ!!” ยิ่งความ ร้อนผ่าวลามลงมาตามลำคอ ไคป๋อก็ยิ่งรู้สึกว่า ตัวเองกำลังพ่ายแพ้ ให้กับความรู้สึกที่ตีวนใน ร่างกาย ปลายนิ้วขาวพยายามข่วนกระตุ้น เตือน อารมณ์ที่ลุกโหมใส่อกแกร่ง แต่จ้าวเสวียนรู้ทัน ยื่นอุ้งมือหนาออกมากำไว้รอบข้อมือบาง

“ไม่ปล่อย…วันนี้พี่จะกินเรา” โพล่งปากพูด สิ่งที่รู้สึกและอยากทำ

“ยะ..อย่ามาพูดบ้าๆนะพี่จ้าวเสวียน!!!” ตา กลมเบิกกว้างตกใจไม่คิดว่า ชายหนุ่มจะพูดออก มาทื่อๆแบบนี้ ทั้งที่ตัวเองก่อเรื่องทำให้หัวใจเขา รู้สึกแย่ แล้วยังกล้ามาพูดแบบนี้ได้ยังไง!? ไอ้ที่ ทำเป็นมองไม่เห็นหัวเขาเมื่อครู่หมายความว่าไง

“พี่บ้าก็เพราะรักเรานั่นล่ะ!!...หมดเวลาเล่นแล้วไคป๋อ!!!” ไม่เพียงแต่พูด คราวนี้ฝ่ามือหนา เหมือนปลาหมึก อาศัยจังหวะที่เด็กน้อยไม่ทัน ปัดป้องตัว เพราะกำลังช็อกคำพูดจากปากตน ล็อคกายบางให้เอนนอน อุ้มขึ้นยืนในท่าเจ้าสาว ก้าวเท้าเร็วออกจากอ่างน้ำ เดินโทงๆทะลุห้อง อาบน้ำออกไปด้านนอก จุดมุ่งหมายอยู่ที่เตียง นอนหลังใหญ่

“ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะพี่จ้าวเสวียน!!!” เสียง หวานตวาดแว้ด ไม่ยอมถูกอุ้มไปที่เตียงอย่างว่า ง่าย ปลีน่องขาวสะบัดดิ้นไปมาไม่สนใจว่า เวลา นี้ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีอะไรบดบัง รู้อย่างเดียวว่า ถ้า ขืนปล่อยให้ถูกอุ้มไปถึงเตียงนอนสีหวาน

ตนจะไม่เหมือนเดิมอีกตลอดชีวิต

“ไม่ปล่อย...ขืนพี่ปล่อยเราๆ ก็คิดมากไม่ได้ เรื่องแบบนี้อีก”

ปึก!!!

คำสาปเมืองลับแลคลี่คลายแล้ว!? หรือยังมีเรื่องทับซ้อนซ่อนเงื่อน!? ติดตามได้ในเล่มจบ