ปรารถนาหนึ่งเดียว

“อันตัวข้า อ้ายเยว่ที่ไม่เคยกระทำผิดบาป ยามนี้ต้องมาก้มหัวรับโทษทัณฑ์ที่ข้าไม่ได้เป็นคนเริ่มแล้วเหตุไฉนจึงมีแต่ข้าที่ต้องรับโทษเล่า” เสียงหวานที่เอื้อนเอ่ยออกมาเป็นครั้งแรกหลังจากที่ถูกจับกุมตัวมายังแดนสวรรค์ ดวงตาหวานซึ้งของนางแฝงแววท้าทายและไม่ยินยอม แม้ว่าจะล่อลวงให้ผู้ที่ได้มองราวกับตกอยู่ห้วงเสน่หาแต่ด้วยเหตุการณ์สะเทือนฟ้าสะท้านดินและสภาพของนางจึงทำให้ตัวอ้ายเยว่ในยามนี้น่ากลัวมากกว่าน่าใคร่

“กระทำผิดแล้วยังไม่สำนึก!” เทียนจวินขึงตามองหญิงสารเลว พยายามกักเก็บอารมณ์โกรธแค้นทั้งที่ใจจริงอยากจะกระโจนลงไปบีบคอนางให้แหลกคามือ

“ท่านว่าข้าหรือ” นางกระตุกยิ้มส่งให้กับเทียนจวินที่กำลังอยู่ในห้วงโทสะ คิ้วโก่งเลิกขึ้นสูงเห็นได้ชัดว่าไม่ได้สำนึกหรือเกรงกลัวอันใด รอยยิ้มหวานหยดค่อยๆ เลือนหายไปจากดวงหน้า นางพลันแผดเสียงตวาดเกรี้ยวกราดใส่ผู้เป็นใหญ่ในแดนสวรรค์ ทำให้ผู้ที่มามุงดูพลันถอยหลังกรูดเพราะตกใจ

“ท่านกล้าดีอย่างไรมาว่าข้า! คนที่ท่านควรจะด่าว่าคือธิดาของท่านไม่ใช่ข้า!” ภายในใจนางยามนี้สุดแสนจะเกลียดชังคนเหล่านี้ แต่ที่เกลียดชังที่สุดคือคนที่ทำให้นางมาอยู่ตรงนี้ นางอยากจะฉีกมันออกเป็นชิ้นๆ แล้วโยนเศษซากมันลงไปจุดที่ลึกที่สุดในปรโลกด้วยซ้ำ


ฟางจิงจมอยู่ในความแค้นจนจิตใจมืดบอด นางเองก็ไม่ต่างกัน

แกร๊ก

อ้ายเยว่ขมวดคิ้วมุ่นเมื่อได้ยินเสียงคล้ายโซ่เหล็กคลายตัว เมื่อยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาโซ่เหล็กที่พันธนาการนางไว้ก็เลื่อนหลุดออก พอขยับขาความรู้สึกหนักอึ้งก็หายไป

นางหัวเราะในลำคอ ในที่สุด เวลาที่นางรอคอยก็มาถึงเสียที