The Dragon Son : ตะวันกล้าพันธุ์มังกร เล่ม 2 (จบ)

จันทิราชะเง้อตามชายหนุ่มร่างสูงที่ปลีกตัวออกไปเดินเล่นเห็นอยู่ไกลโน่น กำลังคิดว่าจะปล่อยให้เขาใช้เวลาเป็นส่วนตัวหรือจะเดินไปหาเขาดี

“อยากไปก็ไปสิลูก แม่ไม่เป็นไรหรอก ที่นี่คนเยอะแยะ” รจจรินทร์มารดาเห็นอาการลูกสาวที่อยู่ไม่เป็นสุขเพราะใจบินไปอยู่ข้างล่างเอ่ยอนุญาต จันทิรายิ้มเอียงอาย เมื่อรู้ว่ามารดารู้ทันความคิดเธอ และดูเหมือนตะวันเองจะรับรู้ถึงความโหยหาของเธอ เขาจึงหันกลับมาและโบกมือไหว ๆ กวักมือส่งสัญญาณให้เธอตามไป ไม่รอช้าเธอผลุดลุกขึ้นทันทีเหมือนติดสปริง

“จันทร์ไปนะคะแม่” วิ่งจู๊ดไม่เหลียวหลังจนมารดาส่ายหัว

จันทิราหายใจหอบเล็กน้อยเมื่อหยุดเดินเคียงข้าง เขาเหลือบมองเล็กน้อยยิ้มให้แล้วเดินต่อ หล่อนคันไม้คันมือใจอยากเดินเกี่ยวก้อยคล้องแขนเขาเหมือนอย่างคู่รักในละครสักครั้ง บรรยากาศตอนนี้เป็นใจอย่างที่สุด ได้แต่คิดไม่กล้าทำ เพราะคนตรงหน้ายังเดินคุยเรื่อยเจื้อยถึงที่มาของไร่ให้รับรู้อย่างไม่ปิดบัง เธอจึงเอามือไพล่หลังให้เหมือนเขาเสียเลยจะได้ไม่ต้องขยุกขยิกเวลาเดิน

ตะวันเห็นอาการหญิงสาวที่เดินเคียงแล้วนึกเอ็นดู เขาจึงปล่อยแขนลงยกมือข้างที่อยู่ชิดกับเธอขึ้น หงายฝ่ามือเป็นการเชิญชวนให้เธอวางมือเรียวบางลงบนนั้น จันทิราเขินอายแต่ไม่ปฏิเสธ

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับคุณจันทร์ มือคุณเย็นมากเลย” จันทิราสะดุ้งเล็กน้อยกับคำถามนั้น จะให้บอกได้ยังไงว่าเธอทั้งตื่นเต้น ทั้งดีใจ ที่ได้เดินจับมือกับเขาเหมือนคู่รักอื่นเป็นครั้งแรก

“เออ..ไม่มีอะไรค่ะ จันทร์สบายดี” เผลอบีบมือเขาแล้วรีบหลบตาเขินอาย ยิ่งเห็นเขามองเธอยิ้มกริ่ม นัยน์ตาพราวระยับแบบรู้ทัน เธอก็ยิ่งใจสั่นเต้นโครมครามแทบระเบิด มือของเขาใหญ่และอ่อนนุ่ม กระชับมือเธอแน่นมั่นคง ความสุขเอ่อล้นหลอมปนอยู่กับความเคอะเขิน

“จันทร์คิดว่าคุณซันอาจต้องการความเป็นส่วนตัว เลยไม่อยากรบกวน” พยายามทำลายความเขินอายของตนด้วยการชวนเขาคุยต่อ

“ผมกำลังคิดถึงคุณ” จันทิราเงยหน้าตื่น ๆ ขึ้น แอบตกใจเล็ก ๆ ไม่คิดว่าเขาจะพูดอะไรแบบนี้ แต่พอเห็นเขายิ้มสบตาจริงใจเธอเลยยิ้มตอบ แสร้งถามกลับ

“จริงเหรอคะ”

“การมีคุณอยู่ด้วยนี่แหละ คือนิยามของคำว่า ตามลำพัง สำหรับผม” ใบหน้าจันทิราเปลี่ยนเป็นสีระเรื่อ ไม่รู้จะตอบโต้ออกไปอย่างไรดี บทจะเกี้ยวก็เกี้ยวกันซึ่งหน้าไม่ให้ตั้งตัวเลยทีเดียว แปลกจริงผู้ชายคนนี้ แต่เธอก็ชอบที่เขาแสดงให้รู้ว่าแคร์เธอ ปล่อยใจล่องลอยไปกับบรรยากาศหวาน ๆ ของไร่ชา พูดคุยกันเบา ๆ สบาย ๆ บางช่วงแค่เดินจับจูงกันเงียบ ๆ ไม่ต้องมีเสียงอะไรก็แสนสุขใจ

ยอดเนินสีเขียวบนไร่ชาโอบล้อมด้วยเทือกทิวสูงมองเห็นลิบลับ ตัดกับผืนฟ้าสีครามเข้ม ต่ำลงไปจากเนินลดหลั่นเป็นขั้นบันไดไกลสุดตา อากาศกำลังสบายมีไอหนาวเจือปนเล็กน้อยแค่ผ้าผวยผืนบางคลุมไหล่ก็สามารถเพิ่มความอบอุ่นได้แล้ว

ช่างเป็นวันวิเศษกับคนพิเศษจนจันทิราอยากให้โลกหยุดหมุน เวลาหยุดเดิน ไม่เคลื่อนไป ปล่อยให้ช่วงพิเศษแห่งวันทอดยาวออกไปเรื่อย ๆ เธอจะได้มีเวลาพูดคุยกับเขาเยอะ ๆ ถามทุกอย่างที่อยากได้ยิน หยอกกระเซ้าตามประสาคนรัก เพราะไม่รู้เลยว่า หลังจากวันนี้แล้ว เธอจะมีโอกาสเช่นนี้อีกเมื่อไหร่