Baby I'm sorry ความผิดครั้งนี้... ยกโทษให้ผมนะ

วันนี้ผมตื่นเช้าเป็นพิเศษเพราะอยากจะรีบมาหาน้ำเหนือหลังจากที่รู้ว่าเขาได้กลับมาแล้ว จริงๆ จะบอกว่าเมื่อคืนผมแทบไม่ได้นอนเลยก็ว่าได้เพราะเอาแต่คิดถึงเขาและตื่นเต้นกับการที่จะได้เจอคนตัวเล็กจนผมนอนไม่หลับ ผมเดินออกจากบ้านมาด้วยความรู้สึกดีใจและยิ้มจนแก้มแทบจะปริ ไม่นานผมก็มาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านของบ้านหลังหนึ่งที่ผมคุ้นเคย เพราะในสมัยเด็กผมมาที่นี่บ่อยๆ พอๆ กับบ้านของตัวเองเลยก็ว่าได้ ทันทีที่ผมมาถึงผมก็เจอคนที่ผมคิดถึงมากที่สุดกำลังก้มหน้าก้มตาทำอะไรบางอย่างอยู่ที่ศาลาไม้ในสวนเล็กๆ ของบ้าน เพียงแค่ได้เห็นเสี้ยวหนึ่งของใบหน้าที่น่ารักนั้นก็ทำเอาใจของผมมันเต้นแรงจนผมกลัวว่ามันจะหลุดออกมากองกับพื้น

"น้ำเหนือ" ไม่ใช่เสียงของผมที่เอ่ยเรียกคนตัวเล็ก แต่เป็นผู้ชายแปลกหน้าที่ผมไม่รู้จักซึ่งกำลังเดินออกมาจากบ้านหลังนั้น รูปร่างของเขาสูงพอๆ กับผม แต่ดูล่ำกว่านิดหน่อย ตัวขาว หน้าตาดีในสไตล์ของหนุ่มเอเชีย แต่ผมว่ามันก็ยังหล่อไม่เท่าผมอยู่ดี

"พี่ฮายาโตะ" น้ำเหนือหันไปตามเสียงเรียกของไอ้หมอนั่น เสียงใสที่ผมไม่ได้ยินมานานเป็นเดือนเอ่ยเรียกชื่อของผู้ชายคนนั้นพร้อมกับส่งรอยยิ้มหวานให้กับมัน ...รอยยิ้มที่หวานเสียจนผมรู้สึกหมั่นไส้และขัดหูขัดตา ไม่รู้ว่าหมอนั่นมันเป็นใคร แต่ผมไม่ชอบใจเอาซะเลยที่เห็นมันดูสนิทสนมกับน้ำเหนือแบบนี้ และไม่เข้าใจว่าทำไมน้ำเหนือจะต้องยิ้มให้มันแบบนี้ด้วย มันทำให้ผมหงุดหงิดจริงๆ