ตามรัก

1
บ้านเกิด

อังกฤษ
“รู้จักกลับบ้านด้วยเหรอ” เจ้าของบ้านเอ่ยทักทายลูกชายด้วยภาษาอังกฤษทำให้รามินทร์ถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ก่อนที่จะเดินเข้ามาในตัวคฤหาสน์ ในขณะที่เดวิดและมาร์ตินนั่งรออยู่ที่กลางห้องโถงใหญ่ หลายปีแล้วที่เขาไม่ได้กลับมาที่นี่
“สวัสดีครับ”
“เดินทางมาไกลคงเหนื่อยน่าดูเลยนะลูก” มาร์ตินลุกขึ้นมาสวมกอดลูกชายด้วยความรักไม่ต่างจากรามินทร์ที่สวมกอดผู้เป็นแม่เช่นกัน
“ไม่ค่อยเท่าไหร่ครับ แม่สบายดีหรือเปล่า”
“สบายดีจ๊ะ...แค่เห็นหน้าลูกชายของแม่ก็มีความสุขมากแล้ว”
“แม่ยังปากหวานไม่เปลี่ยนเลยนะ” รามินทร์พูดพร้อมกับนั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้ามโดยมีผู้เป็นแม่นั่งอยู่ข้างๆกัน
“รามไม่คิดถึงแม่เหรอ ถึงไม่มาเยี่ยมแม่เลย”
“ไม่ใช่หรอกครับ แต่แม่ก็น่าจะรู้ว่าผมไม่อยากเจอใครบางคนมากกว่า” รามินทร์พูดออกมาพร้อมกับเอนตัวพิงกับพนักโซฟา
“มาถึงตอนนี้เราก็ยังไม่ชอบน้องอีกเหรอ”
“ไม่ใช่ไม่ชอบครับแต่ไม่มีวันชอบต่างหาก...ว่าแต่เรื่องสำคัญที่พ่อจะบอกผมคืออะไรเหรอครับ” รามินทร์ดันตัวขึ้นมานั่งๆตรงๆก่อนที่จะถามเข้าประเด็นทันทีเพราะเขาไม่อยากอยู่ที่นี่นานสักเท่าไหร่ เพราะผู้หญิงคนนั้นคนที่เขาไม่อยากจะเจอชอบมาที่นี่บ่อยครัง
“เรื่องธุรกิจของเรา เหมือนภายในจะมีปัญหาฉันต้องการให้แกจัดการเรื่องนี้”
“แต่ว่าผม..”
“เลือกเอาก็แล้วกันนะ ว่าจะจัดการกับธุรกิจที่นี่แค่แป๊บเดียว หรือว่าจะให้ฉันขายธุรกิจที่ไทยทิ้งแล้วให้แกมาอยู่ที่นี่ถาวร” รามินทร์ละสายตาจากผู้เป็นพ่อก่อนที่จะตบปากรับคำ
“ก็ได้ครับ”
“หนูอลิสจะเข้ามาช่วยเรื่องนี้ด้วย”
“ทำไมต้องให้ยัยนั่นมาช่วยด้วยครับ พ่อก็รู้ว่าผมไม่ชอบ” รามินทร์รีบแย้งผู้เป็นพ่อ เพราะการที่เขาไม่กลับมาที่อังกฤษเป็นเพราะเธอที่คอยตามติดชีวิตเขามากเกินไป
“อย่าเอาเรื่องงานมาบนกับเรื่องส่วนตัว”
“แต่ผม...”
“พอก่อนเถอะคะคุณ” มาร์ตินรีบเอ่ยห้ามผู้เป็นสามีเมื่อเห็นท่าทางที่ไม่ดีเพราะทั้งลูกชายและสามีของเธอเป็นคนอารมณ์ร้อน
“แกโตแล้วนะ”
“ลูกรีบขึ้นไปพักผ่อนเถอะนะ เดินทางมาตั้งไกลส่วนคุณไปส่งฉันข้างนอกหน่อยค่ะ” มาร์ตินดึงแขนผู้เป็นสามีก่อนที่จะพากันเดินออกไปข้างนอกทิ้งให้รามินทร์ไม่พอใจอยู่แบบนั้น
“พี่รามคิดว่าจะหนีหนูไปได้ตลอดเหรอคะ”
“อลิส” มาเฟียหนุ่มมองมาที่ต้นเสียงด้วยความไม่พอใจเมื่อเห็นว่าคนที่เดินเข้ามาในตัวคฤหาสน์คืออลิส หรืออลิสาผู้หญิงที่เป็นลูกสาวของเพื่อนรักของพ่อที่บอกว่าชอบตัวเอง แม้ว่าตอนนี้เธอจะดูสวยกว่าเมื่อก่อนมากก็ตาม
“ดีใจจังเลยนะคะที่พี่รามยังจำได้”
“ฉันจะลืมคนที่ตัวเองเกลียดได้ยังไงกัน”
“ระวังเกลียดอะไรจะได้อย่างนั้นนะคะ” อลิสาเดินเข้ามาใกล้ก่อนที่จะโน้มใบหน้าลงไปจนปลายจมูกเชิดรั้นเกือบจะชนกับปลายจมูกโดงคมของมาเฟียหนุ่ม
“ทำอะไรของเธอ”
“ก็แค่จะทักทาย สวัสดีค่ะพี่ราม” อลิสาพูดประชิดริมฝีปากหนาก่อนที่จะยกยิ้มขึ้นมาเมื่อรามินทร์ไม่ได้ผลักใสเธอรุนแรงเหมือนแต่ก่อน
“ออกไป”
“ยังใจร้ายเหมือนเดิมเลยนะคะ” อลิสาดันตัวออกห่างก่อนที่จะนั่งลงที่โซฟาข้างๆมาเฟียหนุ่มโดยไม่สนใจสายตาไม่พอใจของคนข้างๆเลยสักนิด
“ถอนตัวออกจากเรื่องนี้ซ่ะ”
“ขอเหตุผลที่หนูต้องทำตามคำสั่งของพี่รามได้หรือเปล่าคะ” อลิสายังคงพูดอย่างไม่ใส่ใจนักต่างจากรามินทร์ที่ตวัดสาตากลับมามองเธออย่างจัง
“เพราะฉันไม่ชอบหน้าเธอ แค่นี้ก็น่าจะพอนะ”
“คงจะไม่ได้หรอกนะคะ เพราะหนูเองก็ชอบหน้าพี่รามเสียด้วยสิ”
“หน้าด้าน”
“ถ้าการที่หนูอยากอยู่ใกล้ๆคนที่ตัวเองชอบ เรียกว่าหน้าด้านคนทั้งโลกก็คงหน้าด้านกันหมดแล้วสิคะ” อลิสาตอบโต้มาเฟียหนุ่มอย่างไม่ยอมแพ้ พร้อมกับอมยิ้มกับท่าทางที่โมโหของเขา
“กลับไปซ่ะ ฉันอยากพักผ่อน”
“พึ่งมาถึงก็ไล่แขกแล้ว ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ” รามินทร์ชงักฝีเท้าที่กำลังจะเดินขึ้นไปยังชั้นสองก่อนที่จะหันกลับมามองหญิงสาวอีกครั้ง
“น่ารำคาญ”
“ต่อไปนี้คงต้องเจอกันบ่อยๆ พี่รามต้องทำใจหน่อยนะคะ”
“จบงานนี้ฉันจะไปจากที่นี่ และเธอก็ไม่มีทางที่จะหาฉันเจอเหมือนที่ผ่านมา” รามินทร์ยกยิ้มขึ้นมาอย่างเหนือกว่า ก่อนที่อลิสาจะลุกขึ้นมาจ้องหน้ามาเฟียหนุ่มแล้วอมยิ้มขึ้นมาเช่นกัน
“อย่าลืมนะคะ ว่าตอนนี้หนูโตพอที่จะตามพี่รามไปทุกที่ได้แล้ว”
“_”
รอยยิ้มบนใบหน้าของมาเฟียหนุ่มหายไปทันทีก่อนที่เขาจะกัดกรามแน่นแล้วเดินขึ้นไปชั้นสองของตัวคฤหาสน์โดยไม่สนใจแขกเลยสักนิด ขืนเขาอยู่กับอลิสานานกว่านี้เขาเกรงว่าจะฆ่าเธอเสียก่อน
“คิดว่าจะแน่”
“คุณหนูจะกลับเลยไหมครับ” หลุยคนสนิทของอลิสาเดินเข้ามาเมื่อเห็นว่าเจ้าของบ้านเดินขึ้นไปบนชั้นสองเรียบร้อยแล้ว
“แวะไปซื้อของก่อนก็แล้วกัน” เธอตอบลูกน้องคนสนิทก่อนที่หลุยจะพยักหน้ารับและเดินนำหน้าคนสนิทของตัวเองไป ใบหน้าหวานเปื้อนรอยยิ้มเมื่อเธอได้เจอคนที่ตัวเองรักหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมานานหลายปีแม้ท่าทีของเขาจะแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าเกลียดเธอแต่มีหรือที่คนอย่างเธอจะยอมแพ้
“คุณหนูยังไม่เลิกชอบคุณรามินทร์อีกเหรอครับ ทั้งที่คุณหนูกับคุณรามินทร์ไม่ได้เจอกันมานานหลายปีแล้ว”
“การที่เราชอบใครไปแล้วมันเลิกชอบกันไม่ได้ง่ายๆหรอกนะ” อลิสาตอบลูกน้องคนสนิทการที่เธอชอบรามินทร์มันเกิดจากความประทับใจในเรื่องที่เขาทำกับเธอ เธอคงจะเลิกชอบเขาง่ายๆแบบนี้ไม่ได้
“ขอโทษที่ถามล่วงเกินคุณหนูนะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอก เรื่องแค่นี้เอง” เธอบอกลูกน้องคนสนิทก่อนที่รถยนต์คันหรูจะเคลื่อนตัวออกจากคฤหาสน์ของเดวิด

“อะไรกันนักหนาว่ะ!!” รามินทร์ระบายอารมณ์ออกมาอย่างหัวเสียหลังจากที่เดินขึ้นมาบนห้องนอนของตัวเอง คำพูดและท่าทางของอลิสาทำให้เขาไม่พอใจอย่างบอกไม่ถูก
“ยัยเด็กบ้าเอ้ย!!”