ขวัญเอย

ชายหนุ่มมองของเหลวสีแดงเบอร์กันดีที่กำลังพลิ้วไหวอยู่ในแก้วไวน์ทรงสูง นัยน์ตาสีน้ำตาลเหลือบเข้มทอประกายวาววับ

เขามองมันนานพอ ๆ กับภาพของใครบางคนที่ผุดเข้ามาในความคิด ริมฝีปากได้รูปโค้งขึ้นเล็กน้อย มุมปากข้างหนึ่งกระตุกยิ้มพร้อมกับเสียง ‘หึ’ ดังทุ้มอยู่ในลำคอ

ไวน์แดงแก้วนี้ ช่างพลิ้วไหวเหมือนกับร่างบอบบางในคืนนั้นเสียเหลือเกิน…

“เธอกลัวฉันสินะ”
“เอยไม่ได้กลัว แต่เอยไม่เข้าใจว่าอาดินต้องการอะไรจากเอยกันแน่”
“ฉันต้องการเธอ แต่ถ้าเธอกลัว ฉันจะอ่อนโยน ดีไหม...”

#โคแก่กินหญ้าอ่อน

ปล. อ่านจบแล้วรบกวนฟีดแบคให้ด้วยนะคะ (หากมีข้อติติง รบกวนคอมเม้นอย่างสุภาพ)

ขอบคุณค่ะ