เผลอใจให้รัก

“คุณ...ลงมาทำไมคะ” ยี่หวาตั้งสติได้จึงเอ่ยถาม ก่อนที่เขาจะทำสีหน้าไม่ดี แล้วถอนหายใจออกมา

“ผมนอนไม่หลับ”

“แล้วยังไงคะ” อีกฝ่ายทำตาโตไม่เข้าใจ

“ยังจะถามอีกเหรอ”

“คุณนอนไม่หลับแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน อ่อ...หรือว่าฉันล้างจานเสียงดังไปงั้นเหรอคะ ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันจะลดเสียงลง” ก่อนที่แขนเรียวเล็กของเธอจะถูกเขาคว้าไป

เสียงปิดประตูดังขึ้น ยี่หวาถึงกลับเบิกตากว้างเมื่ออยู่ ๆ เขาก็ถอดเสื้อแล้วมุ่งตรงมายังร่างเล็กของเธอ ชายหนุ่มสูดกลิ่นหอมตามตัวซุกไซร้ไปทั่วทุกมุม แล้วอุ้มเธอมายังเตียงนอนนุ่มนั้น

“คุณเคนจิน ปล่อยนะคะ”

“ปล่อยทำไม”

“นี่มันกลางวันนะคะ”

“แล้วไง” เขาถามในขณะที่ตัวหนาค่อมร่างเล็กอยู่ คิ้วเข้มเลิกถามอย่างไม่สนใจ