สนมทะลุมิติ

เพราะความเจ็บปวดในชีวิตที่ผ่านมาส่งผลให้เหลียนจวี๋ฮวาทนต่อไปไม่ไหว ร้องขอต่อสวรรค์ให้เขาได้พบพานกับความสุขสักครั้งจนกระทั่งได้มาเจอกับสามีหน้าตายที่รักเขามากที่สุด รักจนแทบคลั่ง

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คำเตือน

นิยายเรื่องนี้เป็นโลก OMEGAVERSE + FANTASY เนื้อหาในเรื่องถูกแต่งขึ้นและจบลงภายในนิยายเรื่องนี้เท่านั้น มีเนื้อหาเกี่ยวกับความรุนแรง การเอาชีวิต อีกทั้งเนื้อหาภายในเรื่อง ไม่อิงความจริงและไม่มีความเมคเซนส์ใด ๆ ทั้งสิ้น ผู้เขียนไม่มีเจตนาทำให้ผู้ใดเสื่อมเสีย โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านเป็นอย่างสูง
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

อักษรจีนโบราณบนป้ายหินอ่อนสีขาวขนาดใหญ่ถูกสลักไว้บนบานประตูไม้สักสีทองคำ ลวดลายการเขียนเต็มไปด้วยความประณีตสื่อให้เห็นว่าผู้สร้างสลักมันด้วยความตั้งใจมากเพียงใด ฉับพลันแสงอาทิตย์เรืองรองตกกระทบสีไม้หินอ่อนสะท้อนแสงปรากฏชื่อตำหนักจวี๋ฮวา 



ตำหนักแห่งนี้เคยเป็นที่เลื่องชื่อไม่น้อยเรื่องความงดงามทว่ามันกลับเป็นเพียงอดีตที่ไม่อาจหวนคืน ช่วงเวลากว่าสามปีที่ผ่านมาหินอ่อนหน้าเรือนพลันหม่นหมองลง ภายในเรือนที่เคยประดับประดาไปด้วยข้าวของเครื่องใช้ใหม่ๆ อยู่เสมอ บัดนี้เริ่มเสื่อมโทรมไม่ใช่เพราะกาลเวลา แต่เป็นเพราะเจ้าของไม่ได้ดูแลใส่ใจมันดังเช่นเคย


แจกันลวดลายงามตาหน้าโถงทางเข้าตำหนักที่มักจะมีดอกจวี๋ฮวาดอกใหม่ปักไว้เสมอ ยามนี้เหลือเพียงเศษของดอกไม้เหี่ยวเฉาสีดำ ความงดงามที่เคยมีราวกับเป็นแค่ความฝัน



"พระสนมเจ้าคะ ไปนอนเถิดเจ้าค่ะ"นัยน์ตาสุกสกาวยามจ้องมองพระจันทร์เคลื่อนคล้อยลงมองผู้พูด สาวรับใช้ข้างกายส่งสายตาอ้อนวอนให้ผู้เป็นนายของตนยอมไปพักผ่อนเสียที



"อืม"น้ำเสียงเศร้าสร้อยถูกเปล่งออกมาจากปากอิ่ม กายงามอดีตพระสนมเอกขององค์ฮ่องเต้เคลื่อนตัวลุกจากม้านั่ง ก้าวขาอย่างเชื่องช้าเดินไปยังตั่งนอนราวกับคนหมดแรง



"นอนเถิดเจ้าค่ะ อย่าได้ฝันร้ายอีกเลย"ซื่อจิงหยิบผ้าลายดอกจวี๋ฮวาห่มคลุมกายพระสนมในความดูแลของเธอ ทอดสายตาอบอุ่นมอบให้พร้อมกับยกยิ้มบางเผื่อว่ารอยยิ้มของเธอจะช่วยคลายความทุกข์ในใจของผู้เป็นนายลงได้บ้างไม่มากก็น้อย



สนมเอกขององค์ฮ่องเต้เอนกายที่เมื่อยล้าของตนลงนอน เปลือกตาบางปิดลงพร้อมกับร่างของซื่อจิงที่เดินจากไป สมองพลันทบทวนคำพูดก่อนหน้าของคนสนิท ซื่อจิงบอกมิให้เขาฝันร้ายอีก หากแต่จะทำได้อย่างไรในเมื่อแม้แต่ยามหลับ ยามตื่น ยามกิน ฝันร้ายนั้นก็ยังคงอยู่กับเขามิมีวันเลือนหาย 



"ท่านพี่ไม่รักข้าแล้วหรือ"น้ำเสียงแผ่วเบาพร้อมคำถามที่ล่องลอยไปในอากาศ ไม่อาจหวังให้คนในตำหนักใหญ่ได้ยิน มีเพียงน้ำตาเม็ดใสไหลลงจากดวงตาคล้ายเจ็บปวดอยู่ภายในจวนเจียนจะขาดใจ



เมื่อก่อนเคยเป็นที่รัก



เมื่อก่อนเคยเป็นที่หนึ่ง



เมื่อก่อนเคยเป็นที่ต้องการ



เมื่อก่อนเคยเป็นคนสำคัญ



ทว่าสิ่งเหล่านั้นล้วนกลายเป็นอดีตที่ไม่อาจหวนกลับคืน เหลียนจวี๋ฮวาเป็นเพียงสนมที่ถูกทอดทิ้งเพราะไม่สามารถรักษาองค์รัชทายาทในท้องเอาไว้ได้ เขาถูกปล่อยให้อยู่อย่างเดียวดายในตำหนักหลังใหญ่แห่งนี้ ผู้เป็นสามีที่เคยรักใคร่ เคยกล่าวคำสาบานรักร่วมกัน บัดนี้คนผู้นั้นลืมมันจนหมดสิ้น



เขาลืมว่าเคยรักข้าอย่างไร ลืมว่าเคยมีความสุขด้วยกันเพียงใด เขาลืม ลืมแม้กระทั่งว่ายังคงมีข้าอยู่ในที่แห่งนี้



วันพรุ่งองค์ฮ่องเต้กำลังจะแต่งตั้งฮองเฮาซึ่งเป็นเกอบุตรชายของกษัตริย์ทางเมืองเหนือ เกอผู้นั้นถูกรับเข้ามาอยู่ในวังหลวงเมื่อสามปีก่อน เป็นเวลาเดียวกับที่เหลียนจวี๋ฮวาตกครรภ์องค์รัชทายาทและเขาถูกสามีทอดทิ้งนับแต่นั้นเป็นต้นมา



"ข้ายังคงรักท่านพี่เฉกเช่นเดิมน้องขอโทษที่ทนอยู่กับความเจ็บปวดเจียนตายเช่นนี้มิไหวแล้ว...สวรรค์ลูกขอพบความสุขสักครั้งได้หรือไม่"ประโยคพร่ำเพ้ออ้อนวอนจากริมฝีปากบางหวังให้เบื้องสูงตอบรับคำขอของตน แม้มันจะเกิดขึ้นจริงหรือไม่ขอเพียงได้พร่ำบอกความต้องการสุดท้ายบนชีวิตที่แสนรันทดและเจ็บปวดเช่นนี้ดูสักครา



ดวงตาเศร้าหมองเคล้าไปด้วยหยดน้ำใสเต็มสองปรางค์แก้มปิดลงอย่างเมื่อยล้าและเป็นวินาทีเดียวกับที่จี๋ฮวารับรู้ว่าความเจ็บปวดเจียนตายนั้นเป็นเช่นไร 



"อึกกกก"เปลือกตาที่ปิดลงเมื่อครู่เบิกกว้างขึ้นอย่างทรมานเมื่อความเจ็บปวดที่หน้าอกของตนเกิดขึ้นกะทันหันโดยไม่ทราบสาเหตุ มือเรียวของเหลียนจวี๋ฮวายกจับบริเวณที่ปวดหนึบอย่างรุนแรงก่อนที่ก้อนสะอึกของกลิ่นคาวเลือดจะพุ่งออกมาจนเปรอะไปทั่วฟูกนอนอย่างน่าอนาถ ความเจ็บปวดไปทั่วทั้งตัวราวเข็มนับพันกำลังทิ่มแทงลงมาบนร่างส่งผลให้กายบางของจวี๋ฮวาขดตัวลง และก่อนที่ความเจ็บปวดเหล่านั้นจะทำให้ร่างของจี๋ฮวาแตกสลาย แสงสว่างวาบบางอย่างก็ได้นำพาจิตวิญญาณของจวี๋ฮวาจากไปไกลในที่ที่ไม่เคยพานพบ



"ลาก่อนท่านพี่"ประโยคสุดท้ายที่ฝากฝังในที่แห่งนี้สลายหายไปกับอากาศราวฝุ่นผงพร้อมดวงวิญญาณหนึ่งดวงหวนกลับคืนสู่จุดเริ่มครั้งใหม่

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------