อามฮารา... สุดปลายทางที่ความรัก (หนังสือเสียง)

“อธิษฐานกันเร็ว นายพี ปีใหม่ปีนี้นายปรารถนาอะไรมากที่สุด”
“ทำไมต้องอธิษฐาน”

“ก็วันนี้เป็นวันพิเศษไง วันเกิดฉัน วันปีใหม่เอธิโอเปีย วันที่เราได้มายืนอยู่บนจุดที่สวยที่สุดแห่งหนึ่งของเมืองมรดกโลกไง”

“นายอธิษฐานว่าไง”

“คุณล่ะ”

“ฉันถามก่อน บอกหน่อยสิ...นะ” หล่อนหันมองทำหน้าออดอ้อน

ดวงหน้านวลใสไร้เครื่องสำอางปรุงแต่ง ดวงตาฉายแววซุกซนตื่นเต้นรอฟัง ทำให้ภูบดีอดใจอ่อนไม่ได้

“ผมอธิษฐานขอเป็นดาวสักดวงบนท้องฟ้าคืนนี้”

“ทำไมถึงอยากเป็นดาวล่ะ”

ภูบดียิ้มกริ่มก่อนจะมองหล่อนเต็มสองตา “เพราะดาวบนฟ้าคืนนี้จะได้อยู่ในนิทรรศการภาพถ่ายของคุณตลอดไป”

“แค่นั้นเอง?” ธารวารีถามเสียงสูง “ทำไมนายมักน้อยจัง”

“แค่นั้นก็พอแล้ว” ภูบดีส่งสายตาส่องประกายวิบวับ

หญิงสาวหลบสายตา เสมองท้องฟ้ายามค่ำคืนแล้วชี้ไปที่ดาวดวงหนึ่งซึ่งทอแสงประกายระยิบระยับไกลห่างดาวดวงอื่น ๆ “งั้นดูนั่นฉันจะให้นายเป็นดาวดวงนั้น”

ภูบดีมองตามแล้วขมวดคิ้วมุ่น หันมองหล่อน แต่ธารวารียังไม่ละสายตาจากท้องฟ้า

“ทำไมดาวของผมถึงอยู่ไกลจัง”

“เพราะนายเป็นดาวนอกคอก” พูดจบหล่อนก็หัวเราะออกมา แล้วก็ต้องหลบสายตาด้วยความเก้อเขินเมื่อเขามองกลับมา

“งั้นผมจะเป็นดาวนอกคอกให้คุณคนเดียว” ภูบดีค้อมตัวลงกระซิบข้างหู “จริง ๆ แล้วผมอธิษฐานไว้สองข้อ ข้อนึงสมใจแล้ว แต่อีกข้อต้องขอความร่วมมือจากคุณ”

“อะไรล่ะ ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงฉันจะทำให้”

“ผมขอมีความสุขสักครั้งในวันนี้”

“แค่นี้เอง” หล่อนขมวดคิ้ว ทำหน้างง “ทำไมมักน้อยจัง ขอมีความสุขสักครั้งแค่วันนี้เองเหรอ”

ภูบดีพยักหน้าและกระซิบข้างหูหญิงสาว “เพราะวันนี้ผมมีคนพิเศษอยู่เคียงข้าง ในวันพิเศษ คืนพิเศษ”

ธารวารีถึงกับผงะเมื่อเข้าใจความนัย ตั้งท่าผละออกห่าง แต่ไม่ทันเมื่อถูกฝ่ามือหนาคว้าแขนเอาไว้แล้วดึงเข้าหาตัว ร่างบอบบางเซถลาเข้าหาอ้อมกอด

“นะ...นาย จะทำอะไร!”

“ขอแค่วันนี้เท่านั้นนะ...ธารวารี ผมขอจูบคุณ”

หากความเผลอไผลคือความผิด หล่อนคงไม่ผิดถึงขั้นตกนรกกระมัง ธารวารีได้แต่คิดไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเผลอใจไปกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ ในยามนี้มีเพียงเขากับหล่อนท่ามกลางหมู่ดาวระยิบระยับเต็มท้องฟ้าบนยอดเขาสูงสุดที่หันหน้าเข้าหาทะเลสาบทานาแหล่งกำเนิดแม่น้ำไนล์ แม่น้ำสายสำคัญของทวีปแอฟริกา

ภูบดีรู้สึกผิดขึ้นมาทันใด...
ธารวารีเป็นคู่หมั้นของพี่ชาย เขาต้องจำไว้ให้มั่น ท่องไว้! ท่องไว้!
“ทำไมนายทำแบบนี้”

“คุณอย่าใส่ใจมันเลยนะ”

“ไม่ใส่ใจได้ยังไง” หล่อนพ้อ

“เดี๋ยวเราก็เจอแฟนคุณแล้ว และผมก็คงต้องไป”

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะถือว่าจูบเมื่อกี้เป็นของขวัญวันเกิดที่นายมอบให้ ในวันพิเศษ คืนพิเศษ และสถานที่พิเศษแห่งนี้นะ...นายพี” ธารวารีพูดไล่หลัง

คำพูดของหล่อนทำให้ใจที่ห่อเหี่ยวเมื่อครู่พองโตขึ้นมาอย่างประหลาด ภูบดีหยุดชะงัก ถามกลับทั้งที่ยังยืนหันหลังให้ “คุณไม่รู้สึกผิดต่อคู่หมั้นตัวเองรึไง”

“รู้สิ” หล่อนนิ่งไปครู่ใหญ่ ”ถือว่าวันนี้เป็นวันพิเศษที่ฉันยึดตามตำราเอธิโอเปียก็แล้วกัน”

“ยังไง”

“ก็...” หล่อนอ้ำอึ้ง “ไม่รู้สิ คงตามแบบที่มูลาบอกละมั้ง”

“ผมไม่เข้าใจ”

“เข้าใจยากตรงไหน ก็มูลาบอกไง ว่าถึงปีนี้ทั่วโลกจะเป็นปีสองพันสิบหก แต่ที่เอธิโอเปียปีนี้เป็นปีสองพันเก้า แล้วในปีสองพันเก้าฉันก็เพิ่งอายุยี่สิบสาม”

“แล้ว?” ชายหนุ่มยังงง จ้องดวงตาทอประกายซุกซนของหญิงสาวด้วยหัวใจเต้นแรง

“ก็ตอนนั้นฉันยังไม่มีคู่หมั้น เพราะฉะนั้นจูบของเราก็ไม่ใช่เรื่องผิด นายสบายใจได้”

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++