พรหมลายรัก

เมื่อความแค้นบังตา เลยทำให้มองไม่เห็นว่าความรักเริ่มคืบคลานเข้ามาในหัวใจ
ต่างคนต่างระแวง ต่างคนต่างหวั่นไหว ต่างคนต่างไม่รู้ใจตัวเอง
กว่าจะรู้กว่าจะได้เริ่มต้นก็เกือบจะสายไปเสียแล้ว

“ใช่ เธอไม่เคยทำอะไรให้ฉันเจ็บ แต่อย่าลืมว่าเธอเป็นลูกของสองคนนั้น ลูกก็ต้องชดใช้แทนพ่อแม่” ศศิปิลันธ์ยืนนิ่ง น้ำตาเริ่มไหลออกมาช้าๆ เตชน์ดันร่างบางออห่างจากตัวเล็กน้อยจากนั้นก็เริ่มเช็ดน้ำตาให้เธอ การกระทำและสัมผัสของเขาอ่อนโยนแต่แววตากระด้าง

“ดิฉันคิดว่าตัวเองชดใช้มากเกินพอแล้วค่ะ”

“ยังหรอก ยังไม่พอ เธอต้องเจ็บมากกว่านี้ ทรมานมากกว่านี้ ฉันอยากให้เธออยู่ร่วมในทุกช่วงชีวิตของฉัน อยู่มองฉันมีความสุข” หญิงสาวเบี่ยงตัวออกจากอ้อมแขนของเขาและตวัดมือลงบนซีกแก้มของเขา

“เลวที่สุด” เตชน์ยกมือขึ้นลูบแก้มเบาๆ เขายิ้มที่มุมปากเป็นรอยยิ้มที่ราวกับจะเยาะเย้ยเธอ

“อย่าลืมว่าตัวเธอเองเป็นเมียของคนเลวคนนี้ศศิปิลันธ์”