บัลลังก์แสงเดือน

เพราะคชสิงห์หยกตัวหนึ่งซึ่งเธอต้องไปตามหามันกลับมาเพื่อผู้มีพระคุณ ทำให้มนทกานติ์ต้องออกเดินทาง
หญิงสาวต้องเดินทางไปยังดินแดนที่ตนเองแสนชิงชัง ดินแดนที่เคยฝากรอยแผลฉกรรจ์ไว้ในชีวิตเยาว์วัยของเธอ ดินแดนที่ทำให้เธอมั่นใจว่า “มันไม่มีหรอกความรัก...ที่มีจริงคือความเห็นแก่ตัวเท่านั้น”
เธอออกเดินทางโดยมิได้คาดคิดเลยว่า ครั้งนี้ดินแดนแสนงามอันประกอบไปด้วยทิวเขาสีเขียวอมน้ำเงินสลับสล้างราวฉากละคร ทะเลสาบรูปพระจันทร์เสี้ยวที่มีน้ำใสแจ๋วสะท้อนสีฟ้าจัดจ้า ตำนานแห่งจันทราเทวี และชายหนุ่มคนหนึ่งจะเปลี่ยนหัวใจและชีวิตของเธอไปตลอดกาล
......
ท่ามกลางความเงียบ เย็น และกำลังจะหนาวสั่น เสียงที่ดังและเย็นชาทำเอาหญิงสาวตกใจจนเสียหลักจมดิ่งเมื่อพลิกตัวกลับเพื่อเหลียวมอง
“ผมสั่งแล้วว่าอย่าอยู่ในสระจนกระทั่งหมดแสง อากาศที่นี่ เย็นและชื้นจนอาจทำให้ไม่สบายได้...นี่คุณไม่ทันคิด หรือว่าคิดแล้วดื้อ และอยากลองดี”
มนทกานติ์กลืนน้ำเข้าไปหลายอึก ก่อนตะเกียกตะกายขึ้นมาใหม่ด้วยเลือดที่ร้อนจัดจนแทบเดือดไปทั้งกาย
...วาจาฉุนเฉียวของอีกฝ่ายทำให้ความคิดเกือบเสียใจที่ตนเองด่วนโดดลงสระมาก่อนที่พระอาทิตย์จะโผล่พ้นม่านหมอกจางหายไปอย่างไร้ร่องรอย...หญิงสาวตอบโต้อย่างยโส เปี่ยมไปด้วยความโกรธจัดไม่น้อยไปกว่ากัน
“ฉันไม่ใช่เด็กๆ อย่ามาใช้คำว่าดื้อกับฉัน...และฉันอยู่ที่นี่อย่างแขก ไม่ใช่อย่างนักโทษที่ต้องถูกคุมประพฤติ”