ของขวัญจากซาตาน

สินธุ์...เขาเป็นซาตานที่ไร้หัวใจ
เปรมยุดา...เธอเป็นสาวน้อยที่ได้รับของขวัญที่ดีที่สุดจากซาตานอย่างเขา
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

“เธอกับลูกเธอมาอยู่ในห้องเจ้าของบ้านได้ยังไง” เขาไม่เข้าใจและก็ข้องใจมากๆ
“คือคุณผู้หญิง...ให้มาอยู่น่ะค่ะ”
“ไม่จริง...” แม่เขาไม่ใช่คนใจดีขนาดนั้น
“โอ๋ๆ” เธอรีบเขย่าคนหิวเบาๆ
สินธุ์จ้องหน้าอ้วนๆ ที่เบะปาก ทั้งขำทั้งเอ็นดูหน้าตูมๆ นั่น เด็กนี่หน้าตาน่ารักดี
“ไม่ร้องนะลูก...” เธอพยายามตบก้นเล็กเบาๆ มองสบตากับคนที่เอาแต่จ้องลูกไม่วางตา
“เรื่องของเรายังไม่จบนะ...เธอเอาเขาไปกินข้าวก่อน แล้วเราจะเคลียร์เรื่องที่เธอมาอยู่ในห้องแม่ฉันอีกครั้ง”
“ค่ะ” ก็ยังดีที่เขาใจดีเห็นแก่ลูกบ้าง
แต่เขากลับเดินตามหลังมาเงียบๆ ก่อนจะเข้ามาในห้องส่วนตัวของเธอ
สินธุ์คิดว่านี่ไม่ปกติแล้ว ทำไมแม่เอาเด็กรับใช้มาอยู่ห้องข้างๆ ตัวเอง แถมให้เข้าห้องนอนส่วนตัวที่ท่านหวงจะตาย นี่คือแปลกสุดๆ
“ไม่เอาสิครับ อย่าเพิ่งร้องนะลูก” เธอเห่กล่อมคนที่หงุดหงิดขั้นสุด
“เธอก็ป้อนข้าวเขาสิ หิวจนจะกรี๊ดแล้ว” เขาหยิกแก้มตุ้ยนุ้ยอย่างนึกเอ็นดู
แล้วสักพักคนเป็นแม่ก็วางร่างจ้อยลงที่เก้าอี้เด็ก เธอเอาช้อนของเด็กมาจ่อปาก แต่เจ้าอ้วนนั่นกลับไม่ยอมกิน แล้วก็ร้องไห้โยเยออกมา
“อ้าว...เขาไม่ได้หิวเหรอ”
หิว...
แต่น่าจะอยากได้นมแม่มากกว่า
“เธอรีบแก้ไขสิ นี่เขาจิกผมตัวเองแล้วนะ” สินธุ์มองมือสั้นที่เริ่มทึ้งผมตัวเอง
“คุณสินธุ์ก็ออกไปก่อนสิคะ”
สินธุ์มองคนที่กล้าไล่เจ้าของบ้านออกมาด้วยเสียงเรียบๆ แต่พอคิดถึงตอนหอบใส่กัน อารมณ์บางอย่างมันก็เหมือนจะเกิดขึ้นมาแบบง่ายๆ
“ฉันไม่ออก ฉันอยากเห็นเด็กคนนี้กินข้าว” เอาสิ รู้จักเขาน้อยไปซะแล้ว ยิ่งเธอไล่ เขายิ่งจะอยู่
เขากอดอกแล้วก็จ้องหน้าคนที่ขมวดคิ้วซะแน่น
“ก็...เขาไม่กินข้าวแล้วค่ะ”
“อ้าว...” สินธุ์มองแก้มอ้วนที่แดงก่ำ ดูก็รู้ว่านี่กำลังโมโหหิวชัดๆ
“เขาอยากกินนมแทนน่ะค่ะ”
สินธุ์เผลอยิ้มเมื่อคิดถึงตอนได้ลองชิมนมจากเต้าเมื่อคืน
“เพราะฉะนั้น...คุณสินธุ์ช่วยออกไปก่อนได้ไหมคะ” เธอเจ็บใจที่นมที่เตรียมไว้ก็อยู่ที่ตู้เย็นข้างล่าง จะลงไปอุ่นตอนนี้ลูกก็คงต้องรอ
“ไม่เอาน่า...ทำเหมือนฉันไม่เคยเห็นนมเธอ”