พ่ายพาลรัก

นราธิป อัครโภคิน
เขาต้องการทวงคืนความยุติธรรมให้กับทุกคนในครอบครัว เธอคือหมากตัวแรกที่เขามองว่าช่างง่ายดายเหลือเกิน
"อยู่กับผมเหมือนที่เคยเป็น แล้วปัญหาทุกอย่างจะจบลงด้วยดี"

คริมา โชติหิรัญ
เธอที่หลงเดินเข้าไปในเกมของความแค้น เกมที่ต้องแลกด้วยความรัก ความเจ็บปวดและน้ำตา
"คุณเหมือนหนังสือเล่มใหญ่ที่ฉันไม่เคยอ่านมันออก ไม่เคยเข้าใจมันเลย และวันนี้ฉันก็ไม่คิดจะกลับไปเปิดมันอ่านอีก แม้แต่คำนำของมัน"

เมื่อไฟแค้นแผดเผาต่างก็เจ็บร้าวด้วยกันทั้งคู่
และเมื่อไฟรักลุกโชนเขาและเธอจะเป็นอย่างไร


รสรักที่แสนหวานจบลงด้วยความพึงพอใจของทั้งคู่ โดยเฉพาะนราธิปที่ตั้งใจจะปล่อยวางเรื่องราวในอดีตและเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง
ดวงตาคู่สวยค่อยๆปรือเปิดขึ้น และปิดลงราวกับต้องการลบทุกภาพที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ แล้วก็ต้องนึกโกรธตัวเองที่แข็งขืนไม่พอ มิหนำซ้ำยังพอใจและโอนอ่อนกับความร้อนแรงนั้นอีก ช่างน่าละอายใจเหลือเกิน
คริมาพลิกตัวออกจากอ้อมกอด “ค้างที่นี่” เสียงทุ้มบอกเมื่อร่างเล็กขยับตัว
“ไม่” หญิงสาวลุกขึ้นคว้าผ้าห่มมาคลุมกาย
“ทำไม” เสียงทุ้มเข้มถามอย่างหงุดหงิดเมื่อสัมผัสได้ถึงความเย็นชาของหญิงสาวหลังบทรักที่เร่าร้อนจบลง
“หรือนัดใครไว้”
คริมาหันมามองหน้าคนพูดด้วยสายตาวาววับอย่างโกรธจัด ริมฝีปากที่กำลังจะปฏิเสธปิดลงกลายเป็นเม้มแน่นอย่างไม่พอใจเมื่อคิดได้ว่าพูดไปก็เท่านั้น
“ไอ้หน้าอ่อนมันมีดีตรงไหน” น้ำเสียงหาเรื่อง
“หรือผมให้ความสุขคุณได้ไม่พอ” อารมณ์หึงหวงทั้งรักทั้งแค้นทั้งห่วงจึงโพล่งออกไป
“ผมไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร” ร่างสูงใหญ่ขยับลุกจากเตียงมายืนตรงหน้า
และความอดทนของคริมาก็ถึงที่สุดฝ่ามือเล็กฟาดลงบนใหน้าของคนปากเสียที่ไม่รู้ใจตัวเอง แถมยังหึงจนหน้ามืดตามัว นราธิปลูบบริเวณผิวแก้มตัวเองที่เหมือนถูกมดกัดมากกว่าถูกตบ ดวงตาคมมองหญิงสาวที่ยืนตัวสั่นใบหน้าแดงก่ำ
“คุณมันเลว คุณมันไม่ใช่คน” เสียงสั่นทั้งโกรธและโมโหกับทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นในชีวิตของเธอ ซึ่งมาจากการกระทำของผู้ชายคนนี้
“คนที่เลวและไม่ใช่คน มันก็คือคนแรกที่ได้นอนกับคุณ” มุมปากมีรอยยิ้มเยาะ มือเล็กเงื้อมขึ้นหมายจะฟาดคนปากดีอีกครั้ง แต่ชายหนุ่มรู้ทันคว้าไว้ได้ก่อน
“เพิ่งรู้ว่าชอบความรุนแรง”
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นความกราดเกรี้ยวจากท่าทางและคำพูดของหญิงสาวผิดจากภาพเดิมที่เคยเห็นในมาดคุณหนูไฮโซสวยสดใส
“ดิฉันจะใช้กับคนที่เลวเท่านั้น” คริมาสะบัดแขนออกจากมือใหญ่
“ถึงผมจะเลว แต่ก็ยังเลวได้ไม่เท่ากับพ่อกับพี่ชายของคุณ”
ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างพร้อมกับสั่นหน้า “ไม่จริง อย่ามาพูดแบบนี้” เสียงดังตวาดใส่หน้าชายหนุ่ม
“อ๋อ นี่แสดงว่ายังไม่รู้อะไรเลยใช่ไหม” รอยยิ้มหยันปรากฏบนใบหน้าคนพูด “กลับไปบ้านแล้วไปถามนายคณิต และหวังว่าพ่อของคุณจะพูดความจริง” พูดจบชายหนุ่มก็เดินออกจากห้องนอนไปทันทีพร้อมกับเสียงประตูที่ปิดดังปังตามมา
คริมาปล่อยร่างตัวเองลงกับพื้นอย่างหมดแรง ก้อนสะอื้นที่อัดแน่นอยู่ภายในค่อยๆทลายลงผ่านม่านน้ำตา หญิงสาวก้มหน้าฟุบไปกับเตียงนอนสะอื้นไห้อย่างเจ็บปวด
‘คนที่เลวและไม่ใช่คน มันก็คือคนแรกที่ได้นอนกับคุณ’
‘ถึงผมจะเลว แต่ก็ยังเลวได้ไม่เท่ากับพ่อกับพี่ชายของคุณ’