ลิขิตรักข้ามกาลเวลา

‘ที่นี่ที่ไหนทำไมที่นี่มีแต่คนแต่งตัวแปลกๆ แล้วทำไมพวกเขาถึงมองเธอแบบนั้นล่ะ เธอกำลังจะขึ้นเครื่องกลับเมืองไทยนี่นา แล้วเพื่อนๆของเธอหายไปไหนหมดแล้ว’ พุทธิญานึกสงสัยยกมือขึ้นคลึงขมับเพื่อลดอาการปวดศีรษะ แล้วหันหลังกลับไปมองหาเพื่อนทั้งสาม... แต่...ไร้วี่แววโดยสิ้นเชิง รอบตัวมีแต่คนแปลกหน้าที่แต่งตัวแปลกตา แล้วเพื่อนของเธอไปไหนกันหมดล่ะ...


เพียงแค่เห็นใบหน้าซีดเซียวไร้สติของนาง ความรู้สึกอย่างหนึ่งก็วิ่งชนเข้ามาในใจของกุ้ยหย่งหมิงอย่างจัง เขาออกคำสั่งให้องครักษ์คู่ใจนำตัวนางขึ้นเกี้ยวกลับคฤหาสน์ไปด้วย ระหว่างทางเขาทะนุถนอมนางและโอบประคองไว้ในอ้อมอกอย่างดี ‘งามไร้ที่ติจริงๆ’ เขากระตุกยิ้มที่มุมปากขณะใช้สายตาสำรวจทั่วเรือนร่างของนางด้วยความพอใจ...


เขาเหลือบสายตามองแก้มบางที่อยู่ไม่ห่างจากปาก จมูกน้อยๆของเธอคลอเคลียอยู่ที่ลำคอของเขาเมื่อก้าวเดิน เขาไม่คิดให้เสียเวลาลดฝีเท้าในการเดินให้ช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วคิดกำไรด้วยการจูบมุมปากและหอมแก้มของเธออย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ก็แผ่วเบานุ่มนวลเพราะไม่อยากทำให้เธอตื่นจนเสียโอกาส มือไม้ก็ลูบไล้ความนุ่มเนียนจนลื่นมือของผิวแท้ที่มีเพียงผ้าผืนน้อยปิดกั้นไว้
“สตรีขี้เมามันไม่งาม แต่ข้าก็ชอบถ้าเป็นเจ้า” เขาพึมพำชิดริมฝีปากอวบอิ่มของเธอก่อนประทับจูบลงไปแนบแน่นเมื่อวางร่างของหญิงสาวลงบนเตียงเรียบร้อยแล้ว...