เล่ห์รักตะวันร้าย

“ถ้าขยับ เจอขย้ำ” ประโยคที่ดังก้องสะเทือนเข้าสู่โสตการรับรู้ของหญิงสาว มันโจมตีหัวใจอันบอบบางของเธอให้ค่อยๆแตกร้าว เธอรู้สึกเจ็บปวดกว่าคำปฏิเสธรักของเขาเสียอีก น้ำตาที่กักเก็บไหลรินออกมาทางหน่วยตาโดยที่เจ้าของไม่รู้ตัว เธอเหมือนคนไร้ค่า คำพูดต่างๆที่เธอพยายามปฏิเสธบอกกล่าวกับเขา มันไม่เข้าหูเขาเลยหรือ เขามองเธอเป็นตัวอะไร
“ต้องการตัวเรามากขนาดนั้นเลยหรอ” เสียงสั่นสะท้านของคนอ่อนกำลัง เข่าทั้งสองค่อยๆทรุดคุกลงสู่พื้นอย่างคนอ่อนแรง หนทางของเธอดับลงดั่งกับโดนครอบอยู่ท่ามกลางกรงขังสี่เหลี่ยม
“หมอกบังคับซันเอง” กนต์รพีทอดเสียงอ่อนลง แล้วย่อตัวนั่งลงให้อยู่ในระดับเดียวกันกับเพื่อนสาว
“เอามือออกไป” อภิชญาเบ่งเสียงห้าม คนที่กำลังเอื้อมมือจะมาแตะใบหน้าอันโศกเศร้าของตน
มือเรียวของกนต์รพีชะงักอยู่กลางอากาศ ทว่าก็ยังไม่ยอมเชื่อฟังคำสั่งของเพื่อนสาวอยู่ดี มือเรียวกรีดซับน้ำตาที่ข้างแก้มนิ่ม ใจที่เดือดก็เริ่มอ่อนลง แต่เปลวไฟก็ยังไม่ได้มอดดับไปเสียทีเดียว