สะใภ้ไม่ไร้ศักดินา

เธอ ยอมแต่งงาน เพราะถูกคนรักหักหลัง
เขา ยอมแต่งงาน เพราะผู้ใหญ่ต้องการ

-------------------------------

"ไปไหนมา รู้หรือเปล่าว่าปล่อยให้คนอื่นเขาตามหา!" แขนเรียวถูกกระชากอย่างแรงจากคนที่กำลังร้อนใจจนไม่เป็นอันทำอะไรสักอย่าง

ดวงตาคมกริบลดลงต่ำ กรามบดเข้ากันเมื่อพบว่าชุดใหม่ที่กระต่ายสวมใส่มันเป็นเสื้อเชิ้ตของผู้ชาย

กลิ่นคล้ายกลิ่นของโรงพยาบาล ข่าวแว่วๆ ว่าเธอเคยมีแฟนเป็นหมอ ยิ่งทำให้รชานนท์ไม่พอใจ

"ผมตามหาคุณจะเป็นจะตาย คุณไปอยู่กับผู้ชายมางั้นเหรอ!"

"ปล่อยเถอะค่ะ อย่าลืมสิ วันนี้ต่ายไม่ได้ทำอะไรให้พี่นนท์ไม่พอใจเลยนะ"

"ไปอยู่กับผู้ชายคนอื่นมา ผมที่คบกับคุณอยู่ควรรู้สึกแบบไหน เฉยๆ เหมือนไม่รู้ไม่เห็นไม่รู้สึกอะไรใช่ไหม"

"ถ้าคิดว่าคบกันจริงๆ แล้วทำไมถึงกล้าทิ้งกันไว้ ต่ายก็เสียใจเป็นเหมือนกันนะคะ ต่ายก็มีความรู้สึกไม่ต่างจากพี่นนท์เลย!" รชานนท์อึ้งไปเมื่อได้ยินแบบนั้น บอกตรงๆ ว่าความโกรธและร้อนใจอาจจะมากพอกัน

ร้อนใจที่ไม่ว่าจะขับรถไปทิศทางไหนก็ไม่เจอเธอ โทรศัพท์ก็ไม่สามารถติดต่อได้ ซ้ำพอมารู้ทั้งที่ยังไม่ได้ถามว่าเธอหายไปอยู่ที่ไหน! กับใคร! มันรู้สึกโกรธขึ้นมาแบบที่ไม่เคยเป็น

"ผมออกตามหาคุณ..."

"ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะคะ ถ้าจะปล่อยทิ้งไว้กลางทางแบบนั้นก็ไม่จำเป็นต้องตามหาให้เหนื่อย สุดท้ายเวลาที่ตามหาแล้วไม่พบกรรมก็ต้องมาตกอยู่ที่ต่ายเหมือนเดิม"

"แล้วสรุป..."

"ต่ายไปที่โรงพยาบาลมาค่ะ"

"กำลังจะยอมรับใช่ไหมว่าที่ปิดเครื่อง โทรไปก็ไม่สามารถติดต่อได้เพราะอยู่กับเจ้าของเสื้อซึ่งเขาเป็นหมอและเป็นแฟนเก่าของคุณ"

"พี่นนท์แกล้งจนต่ายตัวเปียก เสื้อนักศึกษาก็บางแบบนั้น พี่นนท์ควรมองว่าการมีเสื้อตัวใหม่สวมใส่ปกปิดร่างกาย มันดีกว่าการใส่เสื้อบางๆ เปียกๆ แบบนั้นไม่ใช่เหรอคะ"

"ผมไม่ได้รู้สึกโอเคหรอกนะกับการที่คุณจะไปพบเขาทั้งที่ผู้ใหญ่ของเราปูทางให้เราคบกัน"

"ต่ายเหนื่อยมาก วันหลังเราค่อยคุยกันก็แล้วกันนะคะ" ขาสวยก้าวถอย หมายจะเดินออกมาจากตรงนั้น แต่คนตัวโตก็รั้งเธอ ไม่ยอมปล่อยให้เธอเดินออกไปแบบที่เธอต้องการ

"ผมไม่ว่าหรอกนะหากคุณจะคืนดีกับคนรักเก่า แต่คุณก็ควรไปคุยกับผู้ใหญ่แล้วจบเรื่องของเราก่อน!"

"ปล่อยกระต่ายเดี๋ยวนี้นะ!"

"คุณ..." รชานนท์หรี่ตามองบุคคลที่สาม ไม่ทันได้คิดหรือว่าเอ่ยสิ่งใดออกมาด้วยซ้ำ ผู้ชายคนนั้นก็เดินมารั้งตัวกระต่ายออกไปจากเขาทันที

อย่าบอกนะว่าสองคนนี้นัดเจอกันที่นี่ รชานนท์บดกรามเข้าหากันแน่น ที่นี่มันเป็นที่ของเขา แค่เธอมาอยู่เขาก็ไม่ได้รู้สึกเต็มใจตั้งแต่แรก แต่หากเธอพาคนอื่นมาที่นี่ บอกเลยว่าเขาไม่ยอมแน่

"พี่กรณ์มาทำอะไรที่นี่"

"ผู้ชายคนนี้เป็นใคร ทำไมต้องเข้าถึงตัวต่ายแบบนี้" หมอปกรณ์มองเพื่อนร่วมเพศด้วยความไม่พอใจ

เห็นกับตาตั้งแต่ตอนที่ผู้ชายคนนี้เดินเข้ามาขวางหน้ากระต่ายและพูดอะไรกันสักอย่าง พอกระต่ายจะเดินหนี หมอนี่กลับถือวิสาสะเข้าถึงตัวเธอ

"เขาทำอะไรต่ายบอกพี่นะ พี่จะจัดการให้เอง" รชานนท์เค้นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ จะเป็นอะไรกันซะล่ะถ้าออกโรงปกป้องกันจนถึงขนาดนี้ อาสาที่จะจัดการให้ แสดงความห่วงใยออกมาอย่างชัดเจน ผู้ชายด้วยกันทำไมเขาจะดูไม่ออกว่าผู้ชายคนนี้เป็นห่วงแฟนหมาดๆ ของเขามากแค่ไหน

"คุณกลับไปหาเขาได้นะ ผมยินดีอยู่แล้ว แค่คุณเป็นฝ่ายบอกผู้ใหญ่ด้วยตัวเอง" หัวใจคนฟังกระตุกวูบ น้ำตาเม็ดโตคลอหน่วยจากตาอัตโนมัติ

กับคนเก่าเธอพยายามหนีและตัดใจ

ในขณะที่กับคนใหม่เธอหวังว่าเขาจะช่วยทำให้เธอลบลืมความทรงจำที่มากมายกับคนเก่าได้

เธออยากลืม เพราะเรื่องราวในความทรงจำมันทำให้เจ็บ ยิ่งรักมากมันก็ยิ่งเจ็บมาก บาดแผลมันฉกรรจ์จนเธอกล้ายอมเปิดใจต้อนรับคนใหม่ทั้งที่จริงแล้วเธอเองก็ไม่ได้พร้อมอะไรเลย

อยากปล่อยคนเก่า แล้วเลือกคนใหม่ สุดท้ายกลับถูกผลักไสไม่มีชิ้นดี

"...แล้วแต่พี่นนท์ก็แล้วกันค่ะ ถ้าพี่นน์อยากเลิก ไม่อยากคบกันต่อ พรุ่งนี้เช้าต่ายจะบอกคุณย่าว่าเราจะเลิกกัน" กระต่ายสบตากับรชานนท์นิ่ง นึกเสียดายที่ปล่อยให้เขาจูบ คิดว่าจูบของเธอมันคงทำให้เขาเห็นว่าเธอจริงจังแม้ว่าเราจะพึ่งรู้จักกันก็ตาม

เธอคงหวังมากจนเกินไป

"ส่วนพี่ อย่ามาแสดงออกเหมือนคนที่ยังรักกันอยู่ได้ไหม ต่ายไม่มีวันรักผู้ชายที่กล้านอกใจ ไม่มีวันรู้สึกกับผู้ชายที่บอกว่ารักต่ายมากที่สุดแต่กลับปล่อยตัวปล่อยใจไปกับผู้หญิงอีกคนจนเขาท้องป่องขึ้นมา เมื่อก่อนเราจะรักกันมากแค่ไหนต่ายไม่สน สนแค่ว่าต่ายถูกพี่กรณ์หักหลัง การที่พี่ไปทำผู้หญิงคนอื่นท้องทั้งๆ ที่เราไม่ได้มีปัญหาหรือว่าทะเลาะอะไรกัน มันไม่มีคำว่าแก้ตัว ไม่มีคำว่าให้อภัย ไม่มีคำว่าเริ่มต้นใหม่ สำหรับเรามันไม่มีอะไรเลย ต่ายไม่ให้อะไรพี่กรณ์เลย แม้แต่คนรู้จักต่ายก็ไม่อยากเป็น!"


-------------------------

ฝากนิยายของเนมไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ