หวานใจนายกำนัน

"หวาน พ่อจะให้หวานแต่งงานกับลูกผู้ใหญ่ถึกนะ พอดีพ่อแม่กับผู้ใหญ่ถึก เราเคยสัญญากันไว้ว่าถ้าใครมีลูกจะให้ลูกได้แต่งงานกัน แม่น้ำค้างเองก็รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะกับคุณจินดาแล้ว"
พร่วด! ฉันที่กำลังดูดชานมไข่มุกที่สั่งสาวใช้ซื้อมาให้ ถึงกับสำลักจนไข่มุกสีดำพุ่งออกมาจากรูจมูก ฉันรีบหันขวับไปจ้องมองท่าน ในหัวของฉันมีแต่คำว่า อิหยังนิ่ เครื่องหมายคำถามอยู่เต็มหัว...????
"พะ...พ่อว่าไงนะ" ฉันเอ่ยเสียงดังเกือบจะเป็นตะคอกด้วยซ้ำด้วยความตกใจ ไปสัญญากับเพื่อนไว้ตั้งแต่ตอนไหน ทำไมฉันจะต้องทำตามคำสัญญานั้นด้วย
"พ่อบอกว่า พ่อจะให้น้ำหวานแต่งงานกับลูกผู้ใหญ่ถึก เพื่อนของพ่อที่พ่อเคยพาน้ำฝนกับน้ำหวานไปเที่ยวหาตอนวัยเด็ก น้ำหวานกับน้ำฝนน่าจะจำได้นะ ตอนนั้นพี่เหมราชก็น่าจะป.6 ส่วนน้ำหวานน่าจะป.2 พอดีพ่อกับผู้ใหญ่ถึกได้เจอกันโดยบังเอิญ ผู้ใหญ่ถึกก็เลยทวงสัญญาครั้งเก่าก่อน"
ห้ะ! เหมราช ไอ้เด็กตัวอ้วนที่ชอบปั้นข้าวเหนียวแล้วจิ้มปลาร้าเป็นตัวๆ เเล้วก็กินแมงป่องทอดเป็นอาหาร ฉันจำได้มันเคี้ยวตุ้ยตุ้ย ฉันเห็นแล้วรู้สึกขยะแขยง หนำซ้ำมันยังฉีกปลาร้าเป็นตัวเข้าปากตามด้วยแมงป่องสีดำทอด
อี๋ ไอ้อ้วนดำ ไอ้ขี้เหร่ จะให้แต่งงานด้วย ไม่มีทาง ฉันไม่มีวันยอมแต่งงานกับมันเด็ดขาด คนอะไรนอกจากจะขี้เหร่ แล้วยังซกมกสกปรกอีก ฉันไม่ยอม ไม่มีทางที่คนสวยอย่างฉันจะยอม
"ไม่นะคะ! หัวเด็ดตีนขาด น้ำหวานก็จะไม่มีวันแต่งกับไอ้เหมราชเด็ดขาด" ฉันเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย กำลังท้าทายอำนาจของพ่อกับแม่ตอนนี้ "พ่อก็รู้ว่าหนูเกลียดมันพ่อจะให้หนูแต่งงานกับมันทำไม?"
เรื่องราวในอดีตผ่านมา 10 กว่าปีแล้ว พ่อกลับมารื้อฟื้นให้ฉันจำมันได้ ฉันอยากจะบ้าตาย อุตส่าห์ต่างคนต่างอยู่และหายจากชีวิตของกันและกันไปตั้งนานแล้ว เมื่อก่อนเวลาที่พ่อกับแม่ไปเที่ยวหา ฉันก็ต้องติดสอยห้อยตามไปทุกครั้งแต่พอฉันโตขึ้นฉันก็เลือกที่จะปฏิเสธและไม่ไปกับพวกท่าน
เหตุผลน่ะเหรอ...ฉันไม่อยากเจอหน้าไอ้อ้วนดำไอ้ขี้เหร่ ไอ้คนซกมกสกปรกที่ชอบกินแมลงประหลาด ไม่ว่าฉันจะไปอยู่ที่ไหนมันจะตามไปแกล้งฉันทุกที