ดวงใจ ชิงหลง[ภาค หวนคืน] จบ

“อ้าว ชิงหลง ดิน มาทานข้าวด้วยกันสิ” ผมหันมองหน้าชิงหลงที่ดูนิ่งกว่าปกติ สายตาจ้องมองปิงนิ่งไม่วางตา ส่วนทางปิงกลับยกยิ้มท้าทายไม่กลัวสายตาที่ชิงหลงจ้องมอง
“ไปสิ” ผมดึงแขนอีกคนให้เดินตามมา ชิงหลงนั่งลงข้างผม ท่าทางนิ่งๆนั้นดูยังไงก็ปกติ แต่ผมรู้...ชิงหลงไม่ปกติ
“ริน ไปนั่งข้างชิงหลงสิ” เมื่อคุณหนูใหญ่เอ่ยจบ คุณหนูรินยิ้มเขิน แต่ก็เดินมานั่งลงข้างๆชิงหลง
แล้วจะเขินทำไม
ถ้าจะเดินมานั่งใกล้กันจนแทบนั่งตักกันอยู่แล้ว
ผมได้แต่ยกยิ้มฝืนให้ทุกคน ทั้งที่ภายในใจมันขุ่นมัวยังไงไม่รู้ มันยิ่งหงุดหงิดเมื่อเห็นผู้หญิงข้างๆชิงหลงตักนั้นนี้ให้
“เห็นเจ้บอกว่าพี่ชอบกินกุ้งทะ”
“ตอนนี้ไม่ชอบแล้ว ชิงหลงแพ้กุ้ง ใช่ไหม” ผมเอ่ยบอกคุณหนูริน ก่อนจะหันมายกยิ้มหวานให้ชิงหลง ที่ดูจะอารมณ์ดี เมื่อเห็นผมแย่งกุ้งจากจานไปกินเอง
“ถะ...ถ้างั้นเป็นปลา”
“ปลาก็ไม่ได้ ชิงหลงเกลียดปลา ใช่ไหม” ผมพูดกับคุณหนูริน พลางหันมาพูดกับชิงหลง แล้วแย่งเนื้อปลาไปจากจนอีกคน
“...ดินรู้ใจชิงหลงดีจังนะ” ผมยกยิ้มแห้งๆ ให้คุณหนูใหญ่พลางหันหน้าไปมองชิงหลงเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ชิงหลงกับเท้าคางมองหน้าผมด้วยรอยยิ้มบาง รอยยิ้มที่ทำให้ผมชะงักค้าง
รอยยิ้มของมังกร
หาดูง่ายที่ไหน
++++++++++++++++++++++++++++++++++
“จะเต้นแรงทำไม” ผมทุบอกตัวเองหนักๆ เพราะกลัวว่าจะมีใครเข้ามาได้ยินเสียง
“ทุบอกตัวเองทำไม” ผมรีบหันไปมองตามเสียงที่ได้ยิน ชิงหลงยืนพิงกรอบประตูห้องผมด้วยท่าทางนิ่งๆตามแบบฉบับ ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องผมตามอำเภอใจ
“นะ...นายไม่มีงานทำหรอ” ผมไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี มัน...แปลกไปหมดจนทำตัวไม่ถูก
“...” คนตรงหน้าทำเพียงยืนมองผมนิ่งไม่พูดหรือทำอะไร จนผมรู้สึกอึดอัด เลยถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ซึ่งชิงหลงก็เดินตามมาก้าวหนึ่งเช่นกัน
“หยุด ถอยออกไปห่างๆหน่อย” ผมชี้นิ้วห้ามอีกคนไว้ ซึ่งชิงหลงก็หยุดตามที่ผมบอกจริงๆ ก่อนจะยกยิ้มขำกับท่าทางของผม
“ขำอะไร นายเอาจูบแรกฉันไป ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีนะ”
“ไม่ใช่จูบแรกซะหน่อย” ผมขมวดคิ้วเข้าหากันแน่นเมื่อคนตรงหน้าเอ่ยจบ
“หมายความว่าไง”