มนต์รักข้ามขอบฟ้า

“หยุดนะ! อย่าบังอาจเอ่ยชื่อน้องชายของข้าเด็ดขาด!” พระหัตถ์แกร่งคว้าหมับเข้าที่ข้อมือเรียวแล้วบีบอย่างแรงด้วยความโมโห
“โอ๊ย! ปล่อยนะเพคะ หม่อมฉันเจ็บ!” สาวไทยพยายามบิดข้อมือของตัวเองให้หลุด แต่ยิ่งสลัดมันก็ยิ่งแน่น ใบหน้าสวยถึงกับเหยเกด้วยความเจ็บ แต่ราชนิกุลหนุ่มกลับไม่สนพระทัย แถมยังกระตุกยิ้มที่มุมโอษฐ์อย่างเยาะๆ แล้วเน้นเสียงลอดไรพระทนต์อย่างเหี้ยมๆ
“ตอนเช้าอยู่กับอีกคน พอตอนสายก็อยู่กับอีกคน ตกลงเจ้าจะเลือกใครกันแน่!”
“หม่อมฉันเลือกทั้งสองคนเลยเพคะ พอใจคำตอบไหมเพคะ!” มีนากระแทกเสียงตอบแบบยั่วๆ เพราะเธอเองก็ทั้งเจ็บและโมโหมากไม่แพ้เจ้าชายหนุ่มเหมือนกัน
แต่มีนาไม่รู้หรอกว่าการทูลตอบแบบนั้นมันยิ่งเป็นการเทน้ำมันรดลงไปบนกองไฟให้ลูกโชนขึ้น เจ้าชายการีฟกัดกรามกรอด ก่อนจะฉุดกระชากลากถูมีนาเข้าไปที่มุมพระราชวังซึ่งเป็นมุมที่ลับจากสายตาผู้คน แล้วผลักร่างบางไปชนกับกำแพงอย่างแรง มีนารู้สึกทั้งจุกและเจ็บร้าวไปทั่วแผ่นหลัง ก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้น
“ลุกขึ้นมาสิ เก่งนักไม่ใช่หรือไง!” ชีคหนุ่มกระชากร่างบางให้ลุกยืนขึ้นมาอีกครั้ง
“ปล่อยหม่อมฉัน! หม่อมฉันเจ็บนะเพคะ!” มีนายกแขนขึ้นผลักพระอุระกว้างเต็มแรง แต่วรกายสูงนั้นกลับไม่ไหวติงใดๆ เลย น้ำตาแห่งความเจ็บปวดระคนเจ็บใจไหลลงมาอาบแก้มนวลทั้งสอง