พันธุ์ (เชนทร์)

“เธอพักอยู่กับฉันที่นี่ได้ ฉันมอบความปลอดภัยให้ได้”

เชนทร์มองเด็กสาววัยสาวสะพรั่งที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขา ดวงตาของเธอดูมีความหวังเมื่อเขาบอกอย่างนั้น เขาจึงเสนอสิทธิพิเศษเพิ่มเติมให้เธอมากขึ้นอีก

“ฉันมีที่พักให้ มีอาหาร มียารักษาอาการบาดเจ็บ”
เมื่อเขาพูดมาถึงตอนนี้เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนถามเขาว่า

“จะให้ความช่วยเหลือฉันฟรีๆ เหรอคะ”

เชนทร์ยิ้มในหน้า เขารู้ว่าเดือนเป็นเด็กหัวไว จากตอนแรกที่เธอดูไม่ไว้ใจเขานัก เมื่อเขาเสนอหนทางช่วยเหลือเธอก็นอบน้อมและยอมอ่อนข้อให้เขา พร้อมทั้งยังพูดเติมหางเสียงในตอนท้าย หลังจากที่พูดห้วนๆ กับเขามาตลอด เธอคงคิดว่าหากเธอทำตัวดีเขาจะมีความเมตตาให้เธอมากขึ้น แต่เธอคิดผิด

“สาวน้อย”

เชนทร์เรียกเธอด้วยสรรพนามใหม่ กวาดตามองเรือนร่างเธอ เจตนาเขาชัดเจน และเธอรับรู้ได้เมื่อเขามองค้างที่ร่องอกของเธอซึ่งโผล่ออกมาจากเสื้อคลุมเล็กน้อย เธอรีบยกมือขึ้นจับกระชับคอเสื้อนั่นปิดบังส่วนที่เขาอยากจะเห็นทันที

“โลกนี้ไม่มีของฟรีหรอก”

เชนทร์กำชับเธอในตอนท้าย เขายักคิ้วเข้มขึ้นข้างหนึ่งพร้อมยิ้มที่มุมปาก เธอนิ่งเงียบไป ก้มหน้าไม่สบตาเขา ปากบางสวยเม้มแน่นเป็นเส้นตรง แก้มเนียนแดงปลั่งทั้งอายและโกรธเคือง

“ฉันน่ะไม่ชอบบังคับใจใคร”
เชนทร์พูดขึ้นอีก คำพูดของเขาทำให้เธอเหลือบตาขึ้นมามองเขาแล้วหลุบตาต่ำลงไปอีกหน

“ถ้าเธอไม่ตกลง ประตูทางออกอยู่นั่น”

เขาตวัดนิ้วชี้ไปที่ประตูหน้าบ้าน และเขาไม่ต้องพูดอะไรเยอะแยะมากมาย เขารู้เธอฉลาดพอที่จะรู้ความหมายของเขา ถ้าเธอตกลงรับข้อเสนอเธอก็อยู่ในความปลอดภัยและทุกสิ่งทุกอย่างตอนนี้ได้ แต่ถ้าเธอปฏิเสธเธอก็ต้องไปจากที่นี่ และมันเป็นข้อแลกเปลี่ยนง่ายๆ ที่เธอสามารถทำได้

“ฉันต้องการเวลาในการตัดสินใจ” เธอต่อรอง

“ฉันมีเวลาให้เธอตัดสินใจ”

เชนทร์ตอบรับในข้อต่อรองของเธอ ทำให้ดวงตาของเธอมีประกายแห่งความหวัง และความหวังนั้นก็มอดดับลงเมื่อเขาบอกว่า

“แต่มันไม่ฟรี”

(กรุณาอ่านตัวอย่างก่อนกดซื้อ ขอบคุณครับ)