เมียลูกหนี้คนพาล

นุชจรินทร์ ถูกเพื่อนสาวเชิดเงินหนีไปเที่ยวต่างประเทศ ทำให้เธอต้องเป็นหนี้พ่อของ ขุนเขา คนไม่เอาไหน อีกทั้งยังพาลไม่เข้าเรื่อง
ขุนเขา ถูกผู้เป็นพ่อบังคับแต่งงาน ทว่าเขาทำอะไรไม่ได้ ต้องทำตามคำสั่ง ไม่เช่นนั้นจะถูกไล่ไปอยู่ข้างถนน
เขาทำไม่ดีกับเธอสารพัด ก่นด่าเธอว่าเป็นผู้หญิงหน้าเงิน อีกทั้งเข้าใจว่าเธอเป็นเด็กของพ่อเขาอีก เธอจะทำอย่างไรให้หลุดพ้นไปจากวังวนนี้
…………………………………………………………………


“โอ๊ย!...ซี๊ด...” ใบหน้าหญิงสาวเหยเกพลางส่งเสียงซี๊ดในลำคอเพราะความเจ็บที่กลางลำตัวจากการเข้าหอเมื่อคืน มันทั้งเจ็บทั้งระบมคล้ายกับว่าต่อไปนี้เธอคงจะเดินไม่ได้ไปอีกสักหนึ่งสัปดาห์
“สำออยอะไรขนาดนั้น” เสียงเข้มลอยออกมาจากหน้าห้องน้ำ นุชจรินทร์เงยหน้าขึ้นไปมองก็พบกับร่างสูงโปร่งที่อยู่ภายใต้ชุดคลุมอาบน้ำสีขาวตัดกับกลีบกุหลาบที่โรยไปตามทางเดินจากหน้าห้องน้ำมาถึงเตียง ไม่รู้ว่างานนี้ใช้ดอกกุหลาบหมดไปกี่พันดอก
“คุณก็น่าจะรู้ดีนะคะ”
“อยากจะพรีเซ้นท์ตัวเองมากสินะ ว่าตัวเองบริสุทธิ์” ขุนเขาเหลือบไปเห็นร่องรอยบนเตียงก่อนจะหันมามองเธอด้วยสายตาสมเพช “แต่ฉันไม่สนใจหรอกนะว่าเธอจะยังสดยังซิงหรือว่าผ่านผู้ชายมานักต่อนักแล้ว เพราะถึงยังไงที่เธอยอมแต่งกับฉันก็เพราะเงิน...ไงล่ะ ได้เงินจากพ่อของฉันไปเท่าไหร่”
“สกิลปากแซ่บดี! ถูก! ที่ฉันแต่งก็เพราะเงิน แต่การแต่งงานครั้งนี้ฉันไม่ได้เรียกร้องอะไรเพิ่ม นอกจากปลดหนี้ที่ฉันเป็นหนี้พ่อของคุณอยู่” นุชจรินทร์เห็นท่าทีของเขาก็อดที่จะนิ่งดูดายไม่ได้ เธอไม่ใช่ผู้หญิงเจียมเนื้อเจียมตนที่จะยอมให้ใครมาด่าอยู่ฝ่ายเดียว เธอผ่านการศึกษาเล่าเรียนมาจากเมืองกรุงที่ผู้คนค่อนข้างตีหน้าใส่กัน จนมันคล้ายกับเป็นเกราะป้องกันการใช้ชีวิตของเธอระดับหนึ่ง แต่ก็ไม่วายที่ครั้งหนึ่งก็เคยโดนหลอกจนต้องทำให้ต้องมาใช้หนี้อยู่แบบนี้
“หึหึหึ...แค่แต่งงานใช้หนี้เหรอ เด็กสามขวบยังรู้ว่าแต่งงานกับฉันแล้วเธอจะได้อะไรมากกว่านั้น”
“ก็แล้วแต่คุณจะคิด ก็รอดูเอาเองแล้วกัน ฉันจะไม่ใช้เงินของคุณสักบาท”
…………………………………………………………………
ขุนเขาหันกลับมามองหน้านุชจรินทร์ด้วยความไม่พอใจฉายชัดอยู่บนใบหน้า นุชจรินทร์รู้ดีว่าตัวเองกำลังยั่วโมโหให้เขาโกรธขึ้นมาอีกครั้ง แต่ทำอย่างไรได้ ผู้หญิงของเขาดูถูกเธอก่อน และเธอก็ทำหน้าที่ของตัวเองอย่างดีที่สุดแล้ว
“ทำไม! หึงฉันหรือไง” เขาเอ่ยก่อนที่จะเดินเข้ามาประชิดตัวเธอ หญิงสาวขยับออกเรื่อยๆ ในขณะที่เขากลับอยากกลั่นแกล้งเธอขึ้นมาจึงจ้องหน้าเธอด้วยสายตาหื่นกระหายพลางค่อยๆ เลื่อนมือหนาไปที่บั้นท้ายของเธอ
“คุณขุน! นี่คุณจะบ้าหรือไง อย่ามาทำอะไรรุ่มร่ามแบบนี้นะ” นุชจรินทร์อยู่ในท่ายกแฟ้มขึ้นเตรียมจะฟาดเขา จนขุนเขาต้องยอมขยับถอยห่าง
“รุ่มร่าม? ผัวจะทำอะไรรุ่มร่ามกับเมียตัวเองไม่ได้หรือยังไง แล้วนี่ก็ห้องทำงานส่วนตัวของฉัน ไม่ได้ไปทำประเจิดประเจ้อในที่แจ้งเสียหน่อย”
“เหมือนที่คุณทำกับผู้หญิงคนเมื่อกี๊นี้เหรอคะ ทำอะไรก็หัดพิจารณาให้รอบคอบเสียบ้าง อย่าให้คนอื่นได้เอาไปนินทาสนุกปาก ว่าเมียก็อยู่ที่นี่แต่ยังเอาชู้มากกถึงที่ ผู้หญิงก็นะ หน้าไม่อาย!”
“นุชจรินทร์!” ขุนเขาเข้ามากระชากบ่าของเธอด้วยสายตาเคืองโกรธ “อย่าให้มันมากนักนะ อย่าคิดว่าอยู่ในฐานะเมียฉันแล้วจะปากดีพูดอะไรก็ได้! รู้เอาไว้ด้วย เธอน่ะเทียบกับเรวดีไม่ได้เลย”
“เทียบไม่ได้อยู่แล้ว ฉันรู้ตัวเองดี ไม่ต้องมาย้ำหรอก แต่จะให้เถียงไหมว่าตอนนี้ฉันกับเขาต่างกันตรงไหน ฉันคือเมีย ส่วนผู้หญิงคนนั้นก็คือชู้”
“เธอ!...” ขุนเขาแทบจะห้ามอารมณ์กรุ่นโกรธของตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ เขาอยากจะขยี้เธอให้แหลกคามือด้วยมือหนากำลังบีบที่หัวไหล่ของเธอแน่นจนใบหน้างดงามเหยเกด้วยความเจ็บปวด