จวิ้นอ๋องเจ้ามารยาของชายาเจ้าเล่ห์

อนุชาตาบอดเช่นเขาจู่ ๆ ก็ได้รับของขวัญจากพี่ชายคือบุตรสาวขุนนางคู่ใจ ปกติก็ต้องกังวลกับการตามหาหมอหนุ่มผู้ลึกลับ ตอนนี้ยังต้องกังวลเรื่องของชายาเอก ไม่รู้นางแต่งกับเขาด้วยจุดประสงค์ใด

เหวินซือเซียนแต่งเข้ามาในจวนหลังนี้อย่างสมเกียรติ ขุนนางคนสำคัญในเมืองชิวหลิงและใกล้เคียงต่างมาร่วมแสดงความยินดี แสดงให้เห็นว่าแม้จวิ้นอ๋องจะตาบอดและไร้วรยุทธ์ แต่ยังคงได้รับเคารพจากผู้คนมากมาย
ด้านฮ่องเต้และพระญาติของจวิ้นอ๋อง แม้ไม่ได้เดินทางมาร่วมยินดี แต่กลับส่งของขวัญมามอบให้เป็นจำนวนมาก
เอี๊ยด!
ประตูห้องบรรทมถูกเปิดออกด้วยมือเรียวสวยราวสตรี บุรุษในชุดแดงสด ผิวกายขาวซีด ใบหน้างดงาม เส้นผมดำขลับ ปรากฏอยู่ตรงหน้าประตู
เมื่อเขาก้าวเข้ามาในห้อง บรรยากาศร้อนอบอ้าวก่อนหน้านี้กลับเย็นยะเยือกขึ้นมาทันที เหวินซือเซียนมองใบหน้าเจ้าบ่าวของนางอย่างตกตะลึง ชายผู้นี้งดงามจนสตรีเช่นนางยังต้องอาย น่าเสียดายที่ดวงตามีผ้าผืนบางสีเดียวกับชุดเจ้าบ่าวปกปิดไว้
หานอวิ้นหยางเดินเข้าหาเตียงที่มีเจ้าสาวนั่งรอด้วยท่าทีเรียบเฉย สตรีในชุดเจ้าสาวเห็นเช่นนั้นก็พยายามสูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อระงับความตื่นตระหนก
“เหวินซือเซียน” จวิ้นอ๋องนั่งลงข้าง ๆ ชายาสาว แล้วกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
“เพคะท่านอ๋อง”
“ข้าไม่รู้ว่าบิดาของเจ้าต้องการสิ่งใด จึงได้ส่งเจ้ามา แต่เมื่อแต่งกับข้า เจ้าก็เป็นคนของข้า” เขาไม่มีวันไว้ใจฮ่องเต้และราชสำนักอีกแล้ว เมื่อสตรีผู้นี้ถูกฮ่องเต้มอบให้ เขาก็ต้องระวังเป็นธรรมดา
“หม่อมฉันทราบดีเพคะ”
“เข้าใจสิ่งใดง่าย ๆ ก็ดีแล้ว” บทสนทนาของสามีภรรยาคู่ใหม่จบลงเพียงประโยคสั้น ๆ จวิ้นอ๋องขยับตัวอย่างชำนาญ เพื่อล้มตัวลงนอนบนเตียงหลังใหญ่