ประมุขเจิ้งชมชอบคนงาม

เจิ้งอี้ปิง ประมุขพรรคสยบเมฆาผู้เก่งกาจด้านการต่อสู้ ได้รับความนับถือและเป็นที่กริ่งเกรงของคนทั่วไป ท่าทางของนางไม่สมกับเป็นสตรีสักนิด จวบจนอายุสิบแปดแล้วก็ยังไม่แต่งงานเสียที นางมีความสามารถเป็นเลิศ มีอำนาจไม่น้อยหน้าใคร บุรุษที่ชาติตระกูลดีพร้อมและมีนิสัยพอใช้ได้ส่วนมากชื่นชมนางก็จริง แต่หากให้พวกเขาแต่งงานด้วย... คงต้องขอผ่านดีกว่า แต่งงานกับนางก็เหมือนถูกสตรีกดหัว พวกเขารับไม่ได้หรอก คนที่ยินดีจะแต่งงานกับนางนั้นล้วนเป็นพวกที่หวังผลประโยชน์แอบแฝงทั้งสิ้น

แต่แล้วโชคชะตาหรือคนบันดาล? ก็ทำให้หานเว่ยเทียน บุตรชายของอดีตประมุขพรรคเหยียบตะวัน ผู้ซึ่งในขณะนั้นทำหน้าที่เป็นที่ปรึกษาพรรค เข้าร่วมงานเลือกสามีของนางและยินยอมแต่งงานด้วย เขาสง่างามราวกับเทพเซียน ไม่มีประวัติด่างพร้อยเรื่องสตรี แม้แต่สถานอโคจรยังไม่เคยย่างเข้าไปสักก้าว เป็นคุณชายที่ดีพร้อมอย่างหาตัวจับยากผู้หนึ่ง ช่างน่าแปลกใจที่คนประเภทนี้ยอมเป็นเขยที่แต่งเข้าบ้านผู้อื่น ไม่สนคำติฉินนินทาและสายตาของผู้ใด

แม้ภายนอกจะดูอบอุ่นอ่อนโยนประหนึ่งเคลือบด้วยน้ำตาลเชื่อม กระนั้นหัวใจของเขาราวกับฉาบไว้ด้วยน้ำแข็งเย็นเยียบ ยึดติดอยู่กับโศกนาฏกรรมในอดีตที่พรากชีวิตครอบครัวเขาไป พยายามหาหนทางจัดการกับผู้ร้ายที่ยังคงลอยนวลอย่างมีหน้ามีตาในสังคมและทวงคืนสิ่งที่ควรจะเป็นของเขากลับคืนมา

การหมั้นหมายและการแต่งงานที่แสนกระชั้นชิด... คนสองคนที่แตกต่างดั่งคนละขั้วจะลงเอยกันได้อย่างไร ความใกล้ชิดจะทำให้หัวใจสองดวงพันผูกไว้ได้หรือเปล่า ท้ายที่สุดแล้วความสัมพันธ์ของพวกเขาจะเป็นอย่างไร

------
เจิ้งอี้ปิงในชุดเจ้าสาวสีแดงสดขมวดคิ้วแน่น "ข้าบอกให้ท่านคลายสายรัดเอว ท่านจะผูกมันแน่นเป็นปมทำไม แกะสิ!"

"แกะไม่ออก" หานเว่ยเทียนกระพริบตาปริบๆ มองนางอย่างใสซื่อ รอยยิ้มพิมพ์ใจประดับที่มุมปากอย่างพอเหมาะ "จะแกะสายรัดเอวทำไมเล่า ไม่นอนหรือ ดึกแล้ว"

นางกลอกตา "คืนเข้าหอจะนอนทำไม ต้องทำอย่างอื่นสิ"

"นอนจับมือ?" เขาขยับมาใกล้นางอย่างออเซาะ ยิ้มหวานจับใจ

เจิ้งอี้ปิงพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิด จะด่าเขาก็ด่าไม่ลง สะบัดครั้งหนึ่งดับตะเกียงทั้งห้องในคราวเดียว "เหอะ ท่านนอนคนเดียวไปเลย!"