สะใภ้สวมรอย

“ทำไมเธอถึงอยากให้ฉันจองห้องเดียวล่ะ?”
“ก็หนูบอกไปแล้วนี่คะ...จะได้เซฟค่าใช้จ่าย ไม่รู้ว่าเพื่อนคุณภพจะมาเมื่อไร สองสามวันนี้หรือเปล่าคะ?”
“ถึงจะนอนคนละเตียง แต่ต้องใช้ห้องร่วมกันเลยนะ เธอแน่ใจได้ยังไงว่ามันจะไม่มีอะไรแปลกๆ เกิดขึ้นระหว่างเรา” เขาไม่ได้ตอบคำถามหล่อน แต่กลับตั้งคำถามใหม่ขึ้นมาแทน
“หนูเชื่อว่าเพื่อนคุณภพจะใช้เวลาไม่นานค่ะ แล้วหนูก็ไม่ได้จะดูถูกว่าคุณภพไม่มีปัญญาจ่ายหรอกนะคะ หนูเกรงใจมากกว่า คุณภพต้องจ่ายค่าจ้างหนูตั้งเยอะ ยังต้องออกเงินค่าห้องให้อีก”
“เชื่อใจฉันขนาดนั้นเชียวเหรอนิ” อีกแล้ว! เขาพูดอะไรไม่สอดคล้องกันอีกแล้ว เหมือนคุยกันภาษาต่างดาว หล่อนหมายถึงอีกอย่าง เขาหมายถึงอีกอย่าง
“คุณภพ...อย่าเข้ามาใกล้อีกเลยนะคะ”
ก็เขาเล่นพูดยั่วแหย่ แล้วก็ยิ่งก้มหน้าลงมาหา จะไม่ให้คนที่อกใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเวลาอยู่กับเขารู้สึกกังวลได้ยังไง
ลภัสเห็นเขาไม่ยอมหยุดเคลื่อนใบหน้าเข้ามาสุดท้ายหล่อนจึงต้องหลับตาปี๋ปิดกั้นภาพที่ฉายชัดตรงหน้าออกไป แต่ก็ยังรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเขาที่มันรินรดอยู่ตรงปลายจมูกได้อยู่ดี
“อย่าเข้ามาใกล้เหรอ? หมายความว่าเธออยากให้ฉันออกไปห่างๆ ใช่ไหม”
ลภัสพยักหน้ารัวทั้งๆ ที่ยังหลับตาอยู่
“งั้นฉันก็ควรจะออกไปห่างๆ สินะ”
หล่อนพยักหน้าอีกครั้ง แล้วรอคอยให้ความอุ่นซ่านที่เป่ารดปลายจมูกแผ่วจางหายไป
“จูบได้หรือเปล่า”
หล่อนรีบพยักหน้าทันทีนึกว่าเขากำลังจะพูดทำนองว่า...ฉันจะถอยแล้วนะ หรือไม่ก็...งั้นฉันไปล่ะ แต่พอสำนึกได้ว่าถ้อยคำที่เขาพูดมันไม่ได้ตรงตามที่คิดหล่อนก็เบิกตาโตขึ้นจ้องเขาอย่างตกใจ