ร้างพรางใจรัก

“ผมยังมีเรื่องที่อยากจะรู้เหตุผลอยู่ เมื่อก่อน...ที่คุณไม่อยากมีลูก เป็นเพราะ...อะไรเหรอ?”
“เพราะว่าฉันยังไม่พร้อม ฉันเคยวางแผนเอาไว้ว่าเราแต่งงานแล้วก็อยากใช้เวลาอยู่กับคุณสองคนไปก่อน...กะว่าอย่างน้อยสักปีนึง จากนั้นค่อยวางแผนมีลูก แต่พอเอาเข้าจริง...แม่ฉันอาการทรุดลงเรื่อยๆ คุณหญิงก็บีบคั้น ในสภาพแบบนั้นฉันเครียดอยู่แล้วเลยไม่อยากให้ลูกเกิดมาในตอนที่จิตใจฉันไม่มั่นคง ภาวะอารมณ์ไม่คงที่ ฉันก็เห็นแล้วล่ะค่ะว่าคุณอยากมีลูก...ขอโทษนะคะที่ทำให้คุณผิดหวัง”
“ผมไม่ได้ผิดหวังหรอกนะส้ม ดีแล้วที่คุณตัดสินใจแบบนั้น ดีใจที่ได้ยินเหตุผลจากปากคุณ”
“แล้ว... ถ้าเมื่อกี้คุณคิดว่าฉันมีลูกแล้ว คุณจะไปส่งฉันกลับจริงๆ เหรอคะ”
“คุณบอกเองว่าถ้าผมมีสำนึกก็ควรต้องทำอย่างนั้น”
“นุคะ ฉันไม่ได้มีเจตนาจะพูดทำร้ายจิตใจคุณอย่างนั้นเลยนะคะ เพียงแต่คุณดูโกรธและพาล ฉันกลัวว่าคุณจะไม่ได้อยากพาฉันกลับบ้าน...อย่างที่พูดจริงๆ น่ะสิคะ”
สิรินันท์รีบบอกเหตุผล สองมือกุมข้างแก้มของเขาเอาไว้ด้วยความรักและหวงแหน ตอนนี้กลัวเหลือเกินว่าเขาจะหลุดลอยไปไหนๆ อีก
“ต่อไปนี้...ผมจะไม่รอ ไม่ยื้อ ไม่สนใจอะไรอีกแล้ว คุณกลับไปอยู่กับผมคราวนี้ จะตั้งใจมีลูกสักห้าหกคนให้สมอยากไปเลย คุณห้ามปฏิเสธผมอีกนะส้ม”