แค้นรักพันธะลวง

“พี่วีจะว่าจะตำหนิอะไรเรย์ก็ตามสบายเลยค่ะ เรย์ก็เป็นแค่ผู้หญิงคนนึง พอได้ใกล้ชิดกับผู้ชายอย่างพี่วี...แล้วแถมก็ยังให้ทำตัวเป็นแฟนกันอีก เรย์ก็เลยเผลอคิดกับพี่...”
“พี่เข้าใจ” เขาตอบสั้นๆ แล้วนิ่งมองหล่อน กัญญาก็หลุบตาอย่างอายๆ หล่อนอายจริงๆ ที่ถูกเขาจับจ้อง
“พี่วีรู้อย่างนี้แล้ว... ยังจะอยากให้เรย์แกล้งทำเป็นแฟนอยู่อีกเหรอคะ”
“พี่รู้อย่างนี้แล้ว...ก็คิดว่าเราควรจะเลิกแกล้งเป็นแฟนกันได้แล้วล่ะ”
“ใช่มั้ยล่ะคะ...”
“แล้วมาคบกันจริงๆ ดีกว่า”
“พี่วี!” สิ่งที่เหนือความคาดคิดซึ่งหลุดออกมาจากปากเขาทำให้กัญญาหายใจไม่ทั่วท้อง
หล่อนตกใจ แต่ตกใจในแง่ไหนก็ยังไม่ทราบแน่ชัด ไม่ใช่ว่าจะไม่ดี แต่เอนไปอีกทาง ใจหล่อนเต้นโครมครามราวกับถูกบอกรัก แล้วทันใดนั้นคุณหมอหนุ่มก็ยื่นมือมาตรงหน้ารอให้หล่อนวางมือลงไปจับกับเขา
กัญญาค่อยๆ ยื่นมือออกไปราวต้องมนตร์ วางมือลงในมือใหญ่ของเขา
“พี่เองก็คิดว่า...ชอบเรย์เหมือนกัน ถ้าเรย์ไม่ว่าอะไร พี่ขอ...คบกับเรย์ตรงนี้เลยแล้วกันนะ เรย์จะตกลงเป็นแฟนพี่มั้ย”
หญิงสาวเม้มปากรู้สึกวูบวาบไปตลอดร่าง แล้วก็พยักหน้าเองโดยอัตโนมัติ เหมือนกลัวว่าถ้านิ่งไปนานๆ เขาจะไม่รอฟังและคิดว่าหล่อนปฏิเสธทั้งๆ ที่ใจหล่อนเคลิบเคลิ้มไปกับเขาแล้ว
“งั้นต่อไปก็ไม่ต้องกลัวใจตัวเองแล้วนะเรย์ ปล่อยมันเป็นอิสระได้แล้ว แล้วก็ไม่ต้องเกร็งด้วย”
“เรย์กลัว...แม่จะว่า”
“พี่เชื่อในความรักนะ เรย์อาจจะอยากหัวเราะก็ได้ พี่เป็นหมอแต่เชื่อในพลังความรักอย่างสุดจิตสุดใจเลยว่ามันจะเอาชนะได้ทุกสิ่ง ยกเว้นแต่ว่าท้ายที่สุดแล้วมันจะไม่ใช่ความรักที่เราเคยเข้าใจตรงกัน”
“พี่วีแน่ใจนะคะว่าเราสองคนจะไปกันรอด”
“มันขึ้นอยู่กับเราสองคนนะ ตอนนี้เรย์ไม่ต้องกังวลหรือกลัวไปล่วงหน้า แค่ทำปัจจุบันให้ดีที่สุดก็พอ พี่ก็จะทำแบบนั้นเหมือนกัน”
ฝ่ามือเขาที่จับกุมอยู่นั้นค่อยๆ อุ่นซ่านเข้าไปถึงใจ กัญญารับรู้ได้ถึงกระแสความรู้สึกดีจากเขา และเนิ่นนานที่หล่อนคิดว่าชอบเขาจริงๆ
หล่อนอาจจะแสร้งพูดไปในทีแรกว่ากลัวตัวเองถลำลึก แต่ตอนนี้มันน่าจะเกิดขึ้นจริงเสียแล้วอย่างควบคุมไม่อยู่ สายตาที่ทั้งสองมองจ้องกันก็เหมือนมีประกายบางอย่างถูกจุดวาบขึ้น
กัญญากัดริมฝีปากแน่นเข้า เขาหล่อ เขาร้าย(ในมุมมองของแม่) และเขาก็ยังเป็นสิ่งต้องห้าม(ในความคิดส่วนลึกของหล่อนเอง) และทั้งหมดนั้นก็กลายเป็นเสน่ห์อันเย้ายวนและดึงดูดให้หล่อนอยากก้าวล้ำเข้าไปในชีวิตเขามากขึ้น
“แล้วนี่...พี่วีเลิกงานแล้ว ไม่มีเวรแล้วใช่มั้ยคะ”
“อือ” เขาพยักหน้าเล็กน้อย
“พี่วี...” หญิงสาวหายใจหอบเล็กน้อย เพราะในหัวหล่อนเริ่มฉายภาพแปลกๆ รบกวนขึ้นมาเสียแล้ว ชายหนุ่มหรี่ตาและรอคอยฟัง
“เรย์ไม่ได้เมานะคะ แต่ว่าเรย์...อยากได้พี่วีค่ะ”