หนึ่งในใจ

หล่อนสวย รวย ฐานะตระกูลดี ที่หนุ่มๆทุกคนหมายปองรวมถึงเขาด้วย แต่จะทำยังไงถึงจะได้หล่อนมาครอบครอง

<>

“คุณคิดจะแต่งงานกับฉันจริงๆ น่ะรึ?”
คำถามไม่ให้ทันตั้งตัว ทำเอาไวโอลินแทบพลัดหลุดมือแข็งแรงแต่ก็ตั้งสติได้ไว
“นึกยังไงถึงได้ถาม”
“อยากรู้ความจริงน่ะสิ”
“ก็... อยากแต่ง”
“ทำไม”
คำถามนั้นราบเรียบ ไม่มีแววของคลื่นใต้น้ำ
“ไม่น่าถาม!”
พอเห็นอีกฝ่ายอารมณ์คล้ายจะเนือยๆ ก็เล่นลิ้นขึ้นมาอีก
“ฉันอยากรู้ว่าทำไมคุณถึงเกิดมีความคิดแบบนี้กับฉันขึ้นมา เท่าที่จำได้ดูเหมือนคุณจะไม่เคยมีความรู้สึกดีๆ ให้กับฉันเลยนะ”
“คุณรู้ได้ไงว่าผมไม่เคยมีความรู้สึกดีๆ ให้คุณ?”
“จากข้อความข่าวของคุณไง”
“คุณจะว่าอะไรมั้ยถ้าผมจะบอกความจริง”
“คงไม่...เพราะความจริงหลายอย่างที่คุณพูดมาก็ทำให้ฉันแทบจะจุกอกจนพูดไม่ออกอยู่แล้ว”
“ผมหึงคุณกับผู้ชายทุกคนที่ได้ไปไหนมาไหนกับคุณโดยที่ผมไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิด”
“คุณนี่นะไม่มีสิทธิ์คิด จ้างก็ไม่เชื่อ!”
“เชื่อเถอะ เพราะ... ความจริงเป็นอย่างนั้น จนเจ้าของสำนักพิมพ์ที่ผมทำงานด้วยยุส่ง เขาบอกว่าตราบใดที่ผมไม่กล้าแม้แต่จะคิด ผมก็ต้องผิดหวังไปทั้งชาติ”
“อ้อ! คุณก็เลยลุกขึ้นมาปฏิบัติตัวเสียใหม่”
“ครับ”
“ด้วยการเขียนข่าวฉันในทาง... ไม่สร้างสรรค์”
“ไม่เสียหายอะไรนี่ ผมเห็นลูกท่านหลานเธอบางคนชอบเสียอีกที่ได้เป็นข่าวทำนองนั้น เพราะนั่นแสดงให้เห็นศักดานุภาพในความมีเสน่ห์ของเจ้าหล่อน”
วศินีแทบไม่เชื่อว่าคนสองคนและไม่เคยรู้จักกัน จะใช้สำนวนคล้ายกันได้ไม่ผิดเพี้ยน
“แต่ฉันไม่ชอบ!”
“ผมรู้...”
“คุณจะรู้ได้ไง?”
“มีคน เอ่อ...”
คนถูกซักชักจะเริ่มรู้ตัวว่าพลาดไปแล้ว
“คุณบุรพล”
“คร้าบ-ผม”
เสียงขานรับอ่อนอ่อย
“บอกความจริงฉันมา”
“ความจริงอาไร้...”
“ความจริงที่ว่าคุณรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่ชอบข่าวที่คุณเขียน แล้วที่คุณลางานมานี่เพราะรู้ใช่มั้ยว่าฉันจะมาเยี่ยมคุณยายของคุณ”
“แหม... ไม่บอกไม่ได้เหรอ คนที่เขารู้ใจผมเขายิ่งแซวๆ อยู่ด้วยผมจะหงอเซียนซือคุณไปทั้งชาติหากผมไม่รีบเป็นฝ่ายปราบคุณให้หมอบราบคาบแก้เสียแต่ต้นมือ”
“บอกมาเดี๋ยวนี้! ใคร? สปายคุณ”
เมื่อชายหนุ่มยังหุบปากเป็นหอยกาบจึงจำต้องสำทับ
“คุณจะบอกดีๆ ตอนนี้ หรือจะบอกตอนที่หมอกำลังเข็นคุณเข้าห้องไอ.ซี.ยู.ฮึ?”
“บอกจ้ะบอก บอกแล้ว”