ท่านแม่ทัพเจ้าขา ปล่อยข้าไปเถอะ

นางซวยถูกคนแย่งร่างไปไม่พอ
ยังถูกถีบทะลุมิติมาอยู่ในร่างอสูรกระต่ายที่กำลังถูกส่งตัวไปเซ่นสังเวยเจ้าเผ่าหมาป่าบรรพกาล
สู้อุตส่าห์หนีหัวซุกหัวซุน สุดท้ายก็ยังหนีไม่พ้นอุ้งมือแม่ทัพหมาป่าอยู่ดี!
------------------------
“เจ้าทาส ข้าหิวแล้ว ขอข้าวกินหน่อย”
“เจ้าเจ็บท้อง?” เขาแสร้งแกล้งฟังนางมิรู้เรื่อง จิ้มพุงเย้าแหย่นางเล่นด้วยความเอ็นดู
“หิวข้าว!”
“อยากปลดทุกข์อีกรอบ?”
“เจ้าทาสบ้า! ข้าจะกินมือเจ้าต่างข้าวจริงๆ ด้วย”
ถูกเย้าแหย่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า โทสะในใจนางสูงเทียมฟ้า ลุกขึ้นได้ก็คว้านิ้วมืออิ๋นหานมางับลงไปเต็มแรง นัยน์ตากลมโตช้อนมองเขาอย่างท้าทาย
พรืด!
น่ารักเกินไปแล้ว!
เลือดกำเดาอิ๋นหานพรูไหลกระเซ็น มิอาจข่มกลั้นหัวใจที่หลอมเหลวเป็นน้ำเพราะความน่ารักของเจ้าตัวนุ่มฟูในอุ้งมือได้
“กิ๊...” ถูกเลือดเขากระเด็นมาเปรอะเนื้อตัว หานซิ่วซินตกใจจนคลายปากที่งับมือเขา เอียงคอกะพริบตาปริบๆ มองแม่ทัพหนุ่มอย่างเหลือเชื่อ
ความคลั่งไคล้ของเขาที่มีต่อกระต่ายนุ่มฟูอย่างตน ออกจะ…มากจนเกินไปหน่อยกระมัง