รักนั้นใต้ธารแสงดาว : เจ้าสาวยิปซี

ความคิดถึง .. มันทรมาน
และเขา .. เมษ หฤหัสเดชากรณ์ .. ผู้ซึ่งไม่เคยรู้จักและรู้ซึ้งคำนี้มาก่อนทั้งชีวิต
แต่กับเด็กสาวคนนั้น … ทำไมเขาถึงห้ามหัวใจตนเองไม่ได้
คนที่เขย่าแก้ววิสกี้สีอำพันหันหน้าเงยหันมองดูดาวที่พร่างพราย …
ยิ้มเยาะให้กับเรื่องราวในนิทานที่เคยเล่าให้เธอฟัง

เฮดีส …
แม้ไม่ใช่..ก็..ใกล้เคียง

-------------------

"จะกลับกันรึยังคะ?"
พลอยพฤจิกาเป็นฝ่ายถามขึ้นมา นั่นล่ะกลุ่มสาวๆ จึงได้ทยอยลุกเดินกันไปที่ลานจอดรถ และเมษก็เลยเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าไม่เห็นสาวน้อยชื่อพอร์ช ไม่งั้นคงได้เจอนายรามมายืนหน้าดุ ตัวเท่าตึกอยู่แถวนี้ก่อนแล้ว

"แล้วมะนาวจะกลับกันรึยังไง?"
เขาถามตอนหญิงสาวโบกมือส่งเพื่อนที่เพิ่งขับรถมินิคันสุดท้ายออกไป

"เดี๋ยวพี่ไทม์จะมารับค่ะ”

"แฟนน่ะหรือ?”
ตอนถามเสียงขรึมหัวใจเขามันหนึบแปลกๆ อีกแล้วสินะ

"กำลังดูใจกันค่ะ"

คำตอบเบา .. ค่อยกว่าที่เคย
หากคนฟังพยักหน้ารับ

"งั้นแด๊ดดี้จะกลับเลย"
"ไม่รอข้าวฟ่างหรือคะ?"
"ไม่ล่ะ ยัยม้าดีดกะโหลกนั่นเขาขับรถมาเอง และเดี๋ยวแด๊ดดี้จะแวะไปดื่มสังสรรค์กันกับเพื่อนๆ ต่ออีก"
แน่นอนว่าข้างกายเขาต้องมีสาวๆ สวยๆ อยู่ด้วยแน่ๆ เผลอจะมีบิดาของพลอยพฤจิกาด้วยนั่นแหละที่นั่งอยู่ในก๊วนนั้น

"หรือคะ แต่ .. เอิ่มมมม .. อย่าดื่มเยอะนะคะ ข้าวฟ่างเขาเคยมาบ่นบ่อยๆ ว่าเป็นห่วง กลัวเกิดอุบัติเหตุ"

"เมาก็แค่เปิดโรงแรมนอน แถวๆ นั้นแหละ"
ทำไมนำเสียงถึงคล้ายคนประชดก็ไม่รู้ และเขาเองก็รู้ว่าเด็กสาวต้องเข้าใจดีว่าเขาต้องมีสาวๆ นอนด้วยข้างๆ แน่

"ค่ะ" หากแต่เสียงคนตัวเล็กก็ยังคงดังค่อยลงไปอีก

"อื้ม"
นี่ไม่รู้ทำไม เขาถึงต้องใช้น้ำเสียงเย็นชาสั้นๆ และก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่น จึงไม่ทันสังเกตเห็นว่าคนตัวสูงเพียงแค่หัวไหล่เขาเองเมื่อยืนเทียบกันใกล้ๆ ก็เหมือนจะมีสีหน้าเจือๆ ลง

|