หนี้รัก

“คุณนึกยังไงถึงได้ไปที่ศาลาร้างนั่น”
“ก็คุณเป็นคนชวนดิฉันไปไงคะ”
“ผมน่ะหรือชวนคุณ”
“ค่ะ...คุณชวนดิฉันไปเอง”
ปดารณีหน้าเจื่อนเมื่อเขาบอกว่า
“ผมอยู่ในห้องตลอดเวลา ไปพบคุณนอนไม่ได้สติที่ศาลาร้างนั่น”
“ก็หมายความว่าดิฉันตาฝาดไปเอง แต่ดิฉันขอยืนยันว่าไม่เคยคิดจะแอบอ้างเลย แปลกจริงๆ ดิฉันรู้สึกเหมือนกับฝัน ถูกพาไปเจออะไรต่อมิอะไร”
“เจออะไรบ้างล่ะ”
“ฉันพบตัวเองชื่อกัณฐริกา แล้วก็รพสูรณ์ สีหเทพ ม่านฟ้า แล้วก็ใครต่อใครอีกมากมาย”
เขาเลิกคิ้วเหมือนไม่เชื่อถือคำพูด
“ผมว่าคุณคงจับไข้มากแล้วก็ฝันเลอะเทอะ”
--------------------------------------
“โย...” ปดารณีเรียกเพื่อนสนิทอย่างตื่นเต้น ไชโยปราดเข้ามาจับมือหญิงสาวไว้ “ดีใจเหลือเกินที่นายมา”
"เรามาเยี่ยมนายหลายครั้งแล้ว ใจไม่ดีเลย มาทีไรนายก็เพ้อแต่เจ้าหญิงกัณฐริกา สีหเทพ รพสูรณ์”
“เราเพ้อถึงขนาดนั้นเชียวหรือ ไม่น่าเป็นไปได้”
“แต่ก็เป็นไปแล้ว เราไปหาหลวงพ่อที่วัด ท่านที่ให้พระมา สวมเสียสิ จะได้ช่วยให้นายปลอดภัย”
“ขอบใจจ้ะ โย ขอบใจมาก”
“ไหน...ลองเล่าไปสิ เรื่องราวมันเป็นยังไง ทำไมนายถึงได้ไปนอนอยู่ที่ศาลาร้าง”
ปดารณีจึงเริ่มต้นเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นเหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่นให้เพื่อนชายฟังพร้อมกับตบท้ายว่า
“น่าแปลกนะที่เจ้าหญิงกัณฐริกาหน้าตาเหมือนเราเหลือเกิน ส่วนรพสูรณ์ก็หน้าตาเหมือนกับคุณเริ่มรบ โยคิดว่าเราฝันเลอะเทอะแบบอีตานั่นว่าเรารึเปล่า”