ดั่งคนละฟากฟ้า

“ปอนด์...” อมรศักดิ์ขานเรียกชื่อหญิงสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนก็จริง แต่ดวงตาฉายแววหวาดหวั่นเสียเหลือเกิน “ผมไม่เชื่อ ก็คุณรักผม คุณจะแต่งงานกับคุณชินเขตได้ยังไง”
“คุณยอมรับฟังเหตุผลหรือคะ”
คำถามนั้นค่อนข้างเรียบพอกับสีหน้า ขณะที่ชายหนุ่มพยักหน้า
“พูดไปสิ เหตุผลบ้าบอคอแตกอะไรกัน...คุณจึงยอมแต่งงานกับคุณชินเขตที่คุณไม่ได้รักเขาเลยสักนิด”
“มันก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ เขายอมปฏิบัติตามเงื่อนไขที่ฉันต้องการ คือการโอนหุ้นที่พ่อเขาถืออยู่ทั้งหมดให้กับฉัน”
“ปอนด์ หมายความว่าคุณเห็นแก่เงินมากกว่าความรักที่ผมมีให้กับคุณงั้นหรือ”
“ฉันเคยเจอสภาพที่พ่อทำการค้าขาดทุน ประสบภาวะล้มละลายมาแล้ว ฉันจะไม่ยอมผจญกับสภาพนั้นอีกเป็นอันขาด!”
น้ำเสียงและคำพูดนั้นเน้นเสียงหนักจนคนฟังเป็นฝ่ายสะอึกมิใช่น้อยเลย
“ขอบคุณค่ะสำหรับความรักและความรู้สึกดีๆ ที่มีต่อกัน และขอโทษด้วยที่ดิฉันรับไว้ไม่ได้”
“ขอบคุณ” อมรศักดิ์ทวนคำคำนั้นด้วยน้ำเสียงเยาะหยัน “เราไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกแล้ว นอกจากคำขอบคุณที่ทำให้ผู้ชายหน้าโง่คนหนึ่งมันหูตาสว่าง”

ร่างสูงๆ นั้นเดินออกไปจากห้องทำงาน ขณะที่ร่างซึ่งนั่งอยู่ที่เก้าอี้มีความรู้สึกเหมือนกับร่างทั้งร่างจะทรุดฮวบอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง

หากปภัสศิริบอกความรู้สึกนี้กับใคร ก็ไม่มีใครเชื่อหรอกว่าเธอกำลังมีความรู้สึกเหมือนเจียนจะขาดใจรอนๆ ต่อการที่อมรศักดิ์เดินออกไปจากชีวิตของเธอ

ดอกเอ๋ยเจ้าดอกสวาท
หัวใจข้าเจียนจะขาดแล้วเอย