ต้นรักข้างหัวใจ

“เลิกมองแบบนั้น”
เขายื่นมือมาปิดป้องสายตามีคณาหน้างอสะบัดหนี
“อย่างกับอยากมองนัก”
“อยากมองก็มอง ไม่ได้ห้ามหรอก แต่ถ้าหน้าบึ้งน้อยกว่านี้หน่อยจะดีมาก เวลาหน้างอใส่มองแล้วหายใจไม่ค่อยออก”
จู่ ๆ เขาก็พูดอะไรแปลก ๆ ออกมา ความจริงเขาแปลกไปตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว น้ำเสียงเกรี้ยวกราดนั่นไม่เหมือนเขาที่เธอรู้จักสักนิดเลย
“เวลาดุคะน้า คะน้าก็หายใจไม่ค่อยออกเหมือนกัน”
คนที่เดินนำหน้าหยุดเดินแล้วหันกลับมามอง พอเห็นเธอนิ่งไม่ได้พูดอะไรต่อก็ถอนใจ ยอมเดินกลับมาฉวยมือเล็กขึ้นกุมไว้ พอรู้สึกว่ามันเย็นก็เสียใจนิด ๆ ที่ปล่อยให้เธอตากลมจนตัวเย็นไปหมด
“งั้น จะพยายามไม่ดุแล้ว พอใจแล้วก็กลับบ้านกันนะ”
“...”
เรียกว่าง้อได้ไหมนะ ถึงมันจะไม่มีคำว่าขอโทษอยู่ในประโยค แต่มันก็ทำให้ใจที่หนักอึ้งมาหลายวันของเธอเบาลงอย่างรวดเร็ว
มือเขาอุ่นจัง อือ มือเขาอุ่น เธอรู้สึกมานานแล้วว่ามือเขาอุ่นมาก ไม่ว่าจะตอนวางบนศีรษะเล็กของเธอหรือตอนที่จับจูงอย่างนี้ ความรู้สึกอบอุ่นพึ่งพิงได้เสมอไม่เคยลดลงเลย