คุณหลงดาว

ต้องหิวขนาดไหนถึงจะใจบาปพอที่จะแย่งลูกชิ้นหมากิน!!!
“นี่นาย ทำไมนายถึงทำแบบนั้น” ผมเอ่ยถามทันทีที่เดินเข้ามาถึงจุดเกิดเหตุ
“…..” เขาแหงนคอขึ้นมองหน้าผมด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่งสายตาเย็นชาแล้วก็กลับไปเคี้ยวลูกชิ้นต่อหน้าตาเฉยโดยที่ไม่ตอบอะไรผมสักคำ
“หิวเหรอ” ผมถามต่อ
“ครับ” ครั้งนี้เขาตอบกลับมาสั้นๆ แล้วก็กลับไปสนใจลูกชิ้นในมือต่อ
“ถึงหิวก็ไม่ควรจะทำแบบนี้หรือเปล่า มานี่เดี๋ยวจะพาไปกินข้าว” ผมพูดต่อ พร้อมกับมองเจ้าหมาน้อยที่นั่งน้ำลายหยดยืดด้วยความสงสาร น้อนหิวใช่ไหมพี่เข้าใจ เดี๋ยวพี่ดาวเสาร์คนนี้จะทวงคืนลูกชิ้นให้น้อนเอง
“กินข้าว?” ส่วนเขามองผมด้วยสีหน้าเรียบเฉยบวกกับสายตางุนงงเพียงเสี้ยววิแล้วก็กลับมาเรียบนิ่งเหมือนเดิม ผมก็ไม่เข้าใจว่าเขางงอะไร ทั้งที่ผมก็พูดชัดทุกคำแล้วนะ
“อือ หิวไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวพาไปกินข้าว”
“แต่ผมมีลูกชิ้นแล้ว” เขาบอกพร้อมกับชูลูกชิ้นในมือขึ้นให้ผมดู
“เอาคืนน้อนไปสิ” ผมบอก
“น้อน? น้อนไหน” ก็น้อนที่มึงแย่งลูกชิ้นมากินน่าตาเฉยนี่ไงเล่า
“อย่าถามมาก ลุกๆ” ผมไม่พูดเปล่ายื่นมือไปจับแขนเขาให้ลุกขึ้นพร้อมกับหยิบลูกชิ้นในมือเขาส่งคืนให้น้อนแล้วออกแรงลากมนุษย์หน้านิ่งผู้หิวโหยให้เดินตามมาด้วย พอหันหลังไปมองน้อน ผมรู้สึกว่าน้อนกำลังขอบคุณผมที่ทวงคืนลูกชิ้นกลับมาให้ ผมคือฮีโร่ผมรู้สึกแบบนั้น