ซ่อนใจรัก

คนหนึ่งอยากรัก คนหนึ่งอยากปกป้อง

“อื้อ”

“แฮ่ก เคนพอก่อน” ว่าจบก็ก้มหน้างุดในทันที จูบครั้งนี้ร้อนแรงกว่าครั้งก่อนมากเลยเธอเดียว เธอสัมผัสได้ถึงความต้องการอย่างอื่นที่แทรกเข้ามา ความต้องการที่จะผูกมัดเขาและเธอไว้ หรืออาจจะทำให้สถานะระหว่างเราเปลี่ยนไป หรือ หรืออาจทำให้ทุกอย่างมันแย่ลงกว่าที่เป็นอยู่

“กลับไปได้แล้ว” เขาว่าเสียงเรียบก่อนจะเคลื่อนตัวมานั่งที่ปลายเตียง ทิ้งให้เธอนอนเคว้งอย่างทำตัวไม่ถูก

“เคน…”

“กลับไปซะกอหญ้า”

“ถ้าอย่างนั้น ไว้พรุ่งนี้หญ้าแวะมาดูอาการเคนอีกทีนะ”

“ไม่ ไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก ไม่ต้องมาหาฉัน ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตฉันอีก”

“เคน…”

กอหญ้า พิมพ์นภา

เธอแอบรักเขามาตั้งแต่เด็ก รักและพยายามจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่ใกล้ชิดกับเขา ทั้งที่เขาเย็นชา แต่เธอก็ยังรักเขาไม่เปลี่ยนแปลง

“ฮึก ไม่รักกันแล้วมาทำดีด้วยทำไม คนใจร้าย”


เคน ภัครคิรา

เขาที่รักเธอไม่ต่างกัน แต่ทุกอย่างในตอนนี้มันอันตรายเกินกว่าที่เขาจะให้เธอมาอยู่เคียงข้างได้ จำต้องทำเป็นว่าไม่รักและไม่สนใจ ทั้งที่เป็นห่วงเธออยู่ตลอดคอยดูแลเธอไม่ห่าง โดยที่เธอไม่รู้ตัว

“ยัยบ๊องเอ้ย เมื่อไหร่เธอจะเลิกทำให้ตัวเองเจ็บตัวสักที”



“หญ้าเหนื่อยแล้วเคน ... หญ้าเหนื่อยที่ต้องตามแบบนี้ ตามไปถึงเมื่อไหร่ก็ไม่รู้

“ขอให้โชคดีนะ ลาก่อน”



“หญ้า...” ภัครคิราเอ่ยออกมาเสียงเบาราวกระซิบ เธอกำลังจะจากเขาไปแล้ว ทั้งที่อยากจะรั้งเธอไว้ข้างกายมากแค่ไหนก็ทำไม่ได้ เขาต้องปล่อยเธอไปทั้งที่ใจก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน มันบีบรัดจนเขาแทบจะหายใจไม่ออก

“เคนขอโทษ เคนรักหญ้านะ” รักมานานแล้ว รักมาตลอด