Back to Tomorrow ❷

ดวงตาสีเทาทอแสงละมุนยามจ้องมองใบหน้ากลมน่ารักของลูกน้อยที่กำลังใช้ปากเล็กดูดดึงปลายถันสีสด เหงือกเล็กดุดดันอย่างหิวกระหาย นัยน์ตาเทาสีอ่อนกว่ามารดาเพียงกลอกลิ้งไปมา กวาดมองทั่วใบหน้างดงาม

ป๋อจื้อหัวเราะกังวานเมื่อเจ้าลูกชายคนเล็กยกมือขึ้นจับปลายจมูกของเขาเล่น จึงอดไม่ได้ที่จะก้มลงหอมแก้มเด็กน้อยเสียหลายฟอด การกระทำอย่างรักใคร่ที่แม่มีต่อลูก ทำให้คนที่นอนเล่นอยู่กับลูกชายคนโตบนเตียงหลังงามอดไม่ได้ที่หัวใจจะเต้นแรงเสียทุกครั้ง ยามเรียวปากสีแดงสดแย้มออก เนินหน้าอกเต่งขาวนวลดั่งหิมะ ทำให้ผู้จองมองต้องเตือนสติตัวเองอยู่ทุกครั้งร่ำไป

“แอ้” เสียงร้องเรียกความสนใจจากเจ้าทารกจ้ำม่ำคนโต ทำให้ทั้งพ่อและแม่รีบหันไปยังต้นตอของเสียง

จวินหลงที่นอนคว่ำหน้าผงกหัวพร้อมกับแขนขาเล็กที่ดีดดิ้นไปมา ปากเล็กอ้าออกจนเห็นเหงือกสีแดงสด

“แอ้ แอ้”

“คว่ำตัวได้แล้วเหรอเนี่ย” เสียงอุทานขึ้น อยากจะขับเข้าไปเล่นกับเจ้าลูกชายที่ถอดแบบพ่อออกมาไม่ผิดเพี้ยนแต่ติดตรงเจ้าลูกคนเล็กที่ยังดื่มนมไม่เสร็จเสียที

หยางหลงช้อนตัวจวินหลงขึ้น ยกร่างลูกน้อยจนร่างเล็กลอยหวือ สีหน้าตกใจจนเกือบเบะปากออกทำให้หยางหลงส่งร่างเด็กน้อยไปจุ๊บปากคนเป็นแม่อย่างรวดเร็ว สร้างความตกใจให้กับทั้งสองคน

“เอิ๊ก!” เสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากของจวินหลงทำให้ป๋อจื้อยิ้มตาม จากเบะปากร้องไห้กลับกลายเป็นหัวเราะจนเหงือกบาน

“เจ้ายิ้มแล้วสวย สวยยิ่งกว่าบุปผาดอกไหน” ถ้อยคำหวานซึ้ง แต่คนฟังกลับย่นคอด้วยความเลี่ยน ตั้งแต่เขากลับมาอยู่ที่วังทำหน้าที่เลี้ยงลูกชายทั้งสอง ไม่มีวันไหนเลยที่เขาจะไม่ถูกสามีที่รักหยอดคำหวานจนเลี่ยนหูใส่ จากคนอารมณ์ร้ายกลายเป็นคนโรแมนติก ที่พอเจ้าตัวเข้าใจความหมายก็ยิ่งขยันเป็นพระเอกน้ำเน่า แต่นั้นแหละ...ชีวิตของเขาที่เหลือจึงไม่น่าเบื่อ

“ชมว่าหล่อ ผมจะประทับใจกว่านะ” บ่นไม่จริงจัง เสหน้าหนีใช้ปลายนิ้วเกลี่ยแก้มลูกน้อยที่ไม่ยอมหยุดดื่มนมเสียที

“ข้าพูดเรื่องจริง สวยก็ว่าสวย” ร่างสูงเคลื่อนกายเข้ามานั่งเคียงข้าง โอบเอวบางแนบชิด ก่อนจะก้มลงจูบริมฝีปากบางที่เงยหน้าขึ้นมาให้โอกาสในการช่วงชิมรสชาติจุมพิตรสเลิศ เสียงครางประท้วงของป๋อจื้อไม่อาจหยุดยั้งปลายลิ้นร้อนที่เข้าจู่โจมจนแทบลืมหายใจ ...ลืมแล้วสิ้นว่าพวกเขาทั้งสองมิได้อยู่ตามลำพังหากแต่ยังมีเด็กน้อยตาใสทั้งสองที่กำลังจ้องมองบิดามารดาอย่างไม่กระพริบตา

“อื้ม” เสียงครางพอใจจากลำคอบางทำให้หยางหลงยิ้มทั้งที่ยังไม่ผละใบหน้าออก

“จวินอี้เลิกดื่มนมเจ้าแล้ว” เสียงทุ้มแสนเซ็กซี่ดังชิดริมหู ทำให้ป๋อจื้อก้มลงมองลูก พลางซ่อนใบหน้าแดงซ่าน

ปากสีสดของจวินอี้เพียงเผยอค้างไว้ นัยน์ตาของเด็กน้อยมองหน้ามารดาอย่างสงสัยแต่เมื่อตัวเองกำลังจะถูกขยับออก เจ้าปากเล็กก็รีบงับลงปลายถันขยับลิ้นเล็กดูดรุนแรงสูบน้ำนมรสเลิศต่อ