สัญญารัก

ตัวอย่าง...

“แด๊ดปล่อยพี่รวีได้แล้ว” เสียงของลูกชายตัวแสบดังขึ้นมาทำให้เอเดนและรวีผละตัวออกจากกันโดยที่มือหนายังพยุงเธอเอาไว้เพราะกลัวว่าเธอจะล้มลงไปอีกครั้ง การกระทำของเจ้านายหนุ่มเรียกความสงสัยจากลูกน้องทั้งสี่ได้ไม่ยาก ไม่ต่างจากสายตาของผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาที่มองสองหนุ่มสาวด้วยความชื่นชมและอิจฉา
“ทำไมถึงหนีออกมาจากห้องทำงานของแด๊ดแบบนี้ ไหนเราสองคนตกลงกันไว้แล้วว่าลูกจะไม่ก่อเรื่อง”
“ผมแค่เบื่อที่ต้องอยู่ในห้องทำงานของแด๊ดนานมากเกินไปเลยออกมาข้างนอกครับ” แอลตันพูดจาแก้ตัวอย่างฉะฉานเรียกรอยยิ้มจากรวีได้ไม่ยากก่อนที่เท้าน้อยๆจะเดินเข้าไปกอดขาของผู้เป็นพ่อ
“แด๊ดบอกแอลตันแล้วไงว่ามันน่าเบื่อไม่ต้องตามมา”
“_”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อนนะคะ” เพราะอาการเจ็บปวดเข้ามาแทนทีจนรวีไม่สามารถเดินตามแผนที่ตัวเองเตรียมไว้ได้เธอจึงเลือกที่จะถอยแม้จะรู้สึกเสียดายโอกาสนี้มากก็ตามแต่แอลตันกับเดินเข้ามากอดขาของรวีอย่างแรง
หมับ!!
“อ๊ะ!!” รวีร้องออกมาเมื่อรู้สึกเจ็บเมื่อโดนเท้าของเด็กน้อยชนเข้ากับบริเวณข้อเท้าบวมอย่างจังจนเกือบจะล้มลงอีกครั้งแต่เอเดนก็เข้ามาพยุงเธอไว้จนทำให้เธอเอนหลังพิงกับหน้าอกของมาเฟียหนุ่มพอดี
“พี่รวีเป็นอะไรครับ”
“ข้อเท้าพลิกใช่ไหม” รวีเงยหน้าขึ้นลงเมื่อสองพ่อลูกถามคำถามออกมาพร้อมกันก่อนที่จะพยักหน้ารับเป็นคำตอบแต่แอลตันเงยหน้าขึ้นมามองผู้เป็นพ่อราวกับเข้าใจ
“พี่แค่ข้อเท้าพลิกไม่ได้เป็นอะไรมาก ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ”
“ในเมื่อคนของฉันเป็นต้นเหตุทำให้เธอเจ็บฉันจะรับผิดชอบเอง” รวีเงยหน้าขึ้นมามองเอเดนอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดออกมาแต่เอเดนกลับก้มลงไปมองสบตากับลูกชายตัวน้อยเพียงนิด “ให้ไรอันอุ้มลูกได้ไหม”
“ทำไมแด๊ดไม่อุ้มผมเองล่ะ”
“ก็พี่รวีของลูกก็เจ็บเหมือนกัน”
“ตกลงครับ ไรอันอุ้มหน่อย” เมื่อได้ยินผู้เป็นพ่อพูดออกมาแบบนั้นแอลตันจึงยกมือขึ้นมาก่อนที่ไรอันจะอุ้มเจ้านายน้อยขึ้นมาแนบอกอย่างว่าง่าย
“นี่คุณ!!”
“อยู่เฉยๆถ้าไม่อยากเจ็บตัวอีก” รวีนิ่งไปในอ้อมกอดของมาเฟียหนุ่มหัวใจของเธอเต้นรัวเร็วเพราะความเขินอายเมื่อถูกชายแปลกหน้าอุ้มขึ้นมาในที่สาธารณะแบบนี้แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่ามาทำอะไรที่นี่เธอจึงยกแขนขึ้นมากอดคอเขาอย่างไม่เกรงกลัว อย่างน้อยก็ยั่วเขาไว้ก่อน
“งั้นฉันก็ขออนุญาติก็แล้วกันนะคะ”
“_”
เอเดนปรายตาลงมามองหญิงสาวเพียงนิดก่อนที่จะก้าวเท้าเดินออกไป แอลตันยิ้มขึ้นมาอย่างดีใจเมื่อวันนี้พี่สาวที่เขาชื่นชอบอยู่ด้วยกันตรงนี้แล้ว รวีเกรงไปหมดในตอนที่มาเฟียหนุ่มพาเธอเดินออกมาโดยไม่สนใจสายตานับร้อยที่มองมาที่ทั้งสองคนเธอมองไปรอบๆจึงรู้ว่าตอนนี้ถึงลานจอดรถแล้ว
“ให้ฉันลงตรงนี้ก็ได้ค่ะ แท็กซี่แถวนี้น่าจะมีอยู่”
“แน่ใจเหรอว่าเดินไหว” รวีพยักหน้ารับในตอนที่มาเฟียหนุ่มชะงักฝีเท้าลงแต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ปล่อยรวีลงบนพื้นไรอันก็อุ้มแอลตันมายืนข้างๆพอดี
“แด๊ดจะทำอะไรครับ ไม่รู้หรือไงว่าพี่รวีเจ็บเท้า”
“พี่ไม่เป็นอะไรแล้วครับ” มือบางยกขึ้นมาบีบแก้มเด็กน้อยวัยสี่ขวบด้วยความเอ็นดูแต่ทุกคนในที่นี้กลับแปลกใจไม่น้อยที่เธอสามารถถูกเนื้อต้องตัวของเจ้านายตัวน้อยได้อย่างไม่ติดขัด เอเดนเองก็มองการกระทำของทั้งสองคนไม่วางตาเช่นกัน
“แต่พี่รวีเคยบอกผมไว้ว่าถ้าไม่ไหวก็ไม่ควรฝืนไม่ใช่เหรอครับ”
ใบหน้าน้อยๆเอียงเข้าหาฝ่ามือของหญิงสาวอย่างออดอ้อนจนรวีเหวอไปเพราะไม่คิดว่าเด็กน้อยคนนี้จะฉลาดมากขนาดนี้ กลับกลายเป็นเธอเสียเองที่กำลังหน้าเสีย
“เอ่อ...”
“ข้อเท้าของพี่รวีเริ่มขึ้นสีแดงและก็บวมด้วย เท่าที่ผมอ่านหนังสือมามันเป็นอาการของข้อเท้าพลิก ไม่ควรออกแรงมากเพราะจะทำให้เกิดอาการปวดใช่ไหมครับแด๊ด” ดวงตากลมน้อยๆหันไปขอคำตอบจากผู้เป็นพ่อซึ่งเอนเดนก็พยักหน้ารับเบาๆในขณะที่หญิงสาวยังคงอยู่ในอ้อมกอด
“ตัวแค่นี้อ่านหนังสือได้แล้วเหรอ...หึม”
“ครับ”
รวีอมยิ้มออกมากับความน่ารักของเด็กน้อยคนนี้ ทั้งช่างพูดและชอบการเรียนรู้ถ้าลูกของเธอเป็นเหมือนเด็กน้อยวัยสี่ขวบคนนี้ก็คงจะดีไม่น้อย ความคิดที่กำลังก่อตัวขึ้นมาของรวีทำให้เธอเหม่อลอยออกไป
“ฉันจะพาเธอไปที่บ้านฉันก่อนก็แล้วกัน”
“ไปไหนนะคะ?” รวีหลุดออกจากภวังค์ความคิดพร้อมกับปล่อยมือออกจากแก้มของแอลตันก่อนที่จะหันมามองหน้าของมาเฟียหนุ่มอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่หูของตัวเองได้ยิน เพราะข้อมูลที่เธอได้รับมาเอเดนเป็นคนที่เข้าถึงยากและหวงความเป็นส่วนตัวมาก แต่ตอนนี้เขากำลังชวนผู้หญิงแปลกหน้าอย่างเธอเข้าไปในบ้านของเขา
“บ้านของฉัน”
“คุณกำลังชวนคนแปลกหน้าเข้าไปในบ้านเนี่ยนะ ถ้าเกิดฉันเป็นคนร้ายขึ้นมาฉันคงได้ฆ่าคุณตายแบบไม่ต้องวางแผนอะไรเลยสิ”
“เธอจะลองฆ่าฉันดูไหมล่ะ” มาเฟียหนุ่มเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้รวีจนเธอต้องเป็นฝ่ายที่ยกมือขึ้นมาดันใบหน้าของเขาเอาไว้เมื่อรับรู้ได้ถึงลมหายใจของเขาที่เป่ารดลงมาบนหน้าผากของเธออย่างเป็นจังหวะ แอลตันทำหน้าตึงทันทีเมื่อเห็นพ่อของตัวเองทำแบบนั้น
“พูดเฉยๆก็ได้ค่ะ ไม่ต้องเข้ามาใกล้ขนาดนี้”
“ฉันชื่อเอเดน...”
“ค่ะ?”
“ฉันบอกว่าฉันชื่อเอเดน ส่วนลูกชายของฉันชื่อแอลตัน”เด็กน้อยยิ้มออกมาอีกครั้งเมื่อรวีหันกลับมาสนใจตัวเองแทนผู้เป็นพ่อ
“ลูกชายของคุณกับฉันรู้จักกันก่อนหน้านี้แล้วค่ะ”
“อืม”
“_”
“ตามมารยาทเธอเองก็ต้องแนะนำตัวเองให้ฉันรู้จักไม่ใช่หรือยังไง” เอเดนข่มอารมณ์ความไม่พอใจเอาไว้เมื่อรวีเอาแต่สนใจลูกชายตัวน้อยของเขาทั้งที่ผู้หญิงทุกคนต้องสนใจเขาเป็นอันดับแรก รวีชะงักไปเมื่อเธอลืมไปเสียสนิทว่ายังไม่ได้แนะนำตัวเอง
“ฉันชื่อรวีค่ะ ขอโทษที่ไม่ได้แนะนำตัวก่อน”
“แสดงว่าตอนนี้เราสองคนไม่ใช่คนแปลกหน้ากันแล้ว ฉันก็สามารถพาเธอไปที่บ้านของฉันได้แล้วใช่ไหม?”
“เดี๋ยวก่อนสิคุณ...มันง่ายเกินไปหรือเปล่า” เอนเดนก้มลงมามองรวีอีกครั้งด้วยอารมณ์หงุดหงิดก่อนที่จะเลื่อนใบหน้าลงมาจนปรายจมูกของเขาจะชนกับปรายจมูกของหญิงสาวอยู่ลอมล่อ
“ฉันกับเธอไม่ใช่คนแปลกหน้าเพราะตอนนี้เราสองคนก็รู้จักกันแล้ว เธอยังจะเอาอะไรอีก?”
“ถะ...ถอยออกไปก่อนเถอะค่ะ” มือบางยกขึ้นมาดันหน้าอกแกร่งของมาเฟียหนุ่มออกไปด้วยความตกใจเมื่อเขาเข้ามาใกล้เธอมากขนาดนี้ซึ่งเอเดนเองก็ยอมถอยออกไปอย่างว่าง่ายแล้วจ้องลงมาที่เธออย่างกดดัน แอลตันมองผู้เป็นพ่ออย่างไม่ละสายตาพร้อมกับยกมือขึ้นมากอดอกด้วยความไม่พอใจเมื่อรับรู้ได้ว่าพ่อของตัวเองกำลังจะแย่งพี่รวีไป
“แด๊ดผมเจ็บแผล!!!”