Rain ฤดูอกหัก

***ฝากถึงนักอ่านทุกท่าน
หลายคนอาจมีคำถาม ว่าตอนจบ จบยังไง ไรท์จะบอกว่ามันไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดนะ ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น
ภายใต้ชื่อเรื่องมันมีความโรแมนติกซ่อนอยู่เด้อ ยังไงก็อยากให้อ่านไปจนถึงตอนจบ ซึ่งเป็นตอนที่ไร์ท์อยากนำเสนอมาก ๆ เลย

**ยังไงก็ฝากเอ็นดูพี่เรนแล้วก็เพลงธารด้วยนะ

…….

ความสัมพันธ์ จบลงด้วยการบอกลา แต่เมื่อไหร่ที่ฤดูฝนหวนกลับมา เขามักปรากฏตัวต่อหน้าเธอทุกที การแกล้งเมินเฉยไม่สนใจเพื่อตัดใจ แต่ยิ่งเธอหนีเท่าไหร่ ก็ยิ่งทำให้


“นายรู้มั้ย ว่านายชอบทำให้ฉันสับสน" เขามันก็หน้าเดียวมาตลอดชอบตีมึน จนไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วรู้สึกอย่างไร

“…”

“นายไม่ถามเหตุผลเลยด้วยซ้ำ เพราะนายรู้อยู่แล้วว่าฉันยังชอบนายอยู่”

“อย่าเลย"

“…”

“สำหรับฉันแล้ว ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน หรือหายไปนานเท่าไหร่ก็ยังอยากเจอเธอในฐานะเพื่อน”

“…”

“เพราะฉะนั้น อย่าพูดแบบนั้นเลยจะดีกว่า” สายตาที่ไม่ได้บ่งบอกอะไรนอกจากคำพูดที่บอกปัดตลอดมานั่นยิ่งทำให้เพลงธารรู้สึกหน้าชาเพราะหมายความว่าเธอโดนเขาปฏิเสธทั้งที่ยังไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยด้วยซ้ำ

“ฉันไม่พูดหรอก เพราะนายมันหน้ารังเกียจ…" หญิงสาวพูดพางต้องข่มใจเอาไว้กับน้ำตาที่เอ่อคลอ เธอพยายามอดกลั้นไม่ให้มันไหลออกมา “จบกันแค่นี้เถอะ ทั้งความรู้สึกของฉัน และความเป็นเพื่อนของเรา”

“ฉันบอกแล้วไงว่าอยากเป็นเพื่อนกับเธอ”

“แต่ฉันเป็นเพื่อนกับนายไม่ได้ ฉันพูดแล้วนิว่าชอบนาย แล้วนายก็พูดแล้วว่าไม่ชอบ เพราะงั้นต่างฝ่ายต่างปฏิเสธกันแล้วไม่ต้องเจอกันอีกเถอะ

“….” เรนนิ่งไป นิ่งมาก ๆ นิ่งจนไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร

“นายกลับไปซะ” เพลงธารพูดพางเมินหน้าไปทางอื่น

“เดี๋ยวฉันไปส่ง”

“ฉันบอกให้ไปไง”

“ก็ฉันบอกว่าจะไปส่งไง”

“ตอนนี้ฉันอาย อายที่โดนปฏิเสธถึงสองครั้ง ฉันหงุดหงิดตัวเองที่โดนพูดขนาดนี้แล้วแต่ก็ยังชอบนายอยู่” เสียงเล็กสั่นเครือพูดออกมาพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ทั้งที่พยายามแล้วแท้ ๆ ที่ไม่ติดต่อ ไม่ขอเจอกับเขาอีก แต่เขาก็กลับมา มาให้เธอเห็น มาทำให้เธอหวั่นไหว สุดท้ายเขาก็ยังคงปฏิเสธเธอเหมือนเคย

“…”

“เราอย่าเจอกันอีกเลยนะ ขอร้อง”